సాయిశరణానంద అనుభవాలు - నలభైఐదవ భాగం
నిన్నటి తరువాయిభాగం.....
తరువాత నేను పరిసరాల్లో ఉన్న గోడ ప్రక్కగా వెళుతూ అక్కడ నిలబడ్డానో లేదో అంతలో బాబా దగ్గర్నుంచి కాకాసాహెబ్ దీక్షిత్ నా దగ్గరకు వచ్చారు. ఆయన నాకు బాబా ప్రసాదమైన ఓ సీతాఫలం ముక్కనిచ్చారు. ఆ రోజుల్లో నాకు జ్ఞానాభిమానం ఉందో, లేక జ్ఞానప్రాప్తి కోసం ఎక్కువ అభిలాష ఉందో గానీ మొత్తానికి నాకా ప్రసాదం రుచించలేదు. అందువల్ల కాకాసాహెబ్ దీక్షిత్ ఇచ్చిన ప్రసాదం చేత్తో తీసుకున్నప్పటికీ మనసుతో స్వీకరించలేదు. ఆ పరిసరాల్లో ఉన్న గోడపై దాన్నలాగే ఉంచి రోడ్డుపై పచార్లు చేయసాగాను. దార్లో ఆలోచిస్తూంటే, సీతాఫల ప్రసాదం బాబా కేవలం నా కోసమే కాకాసాహెబ్ ద్వారా పంపించటంలోని ఉద్దేశ్యం, నాకు సీతాఫలం, అంటే సీత యొక్క అనన్య, అవ్యభిచార భక్తిని ఆచరించటం యోగ్యమన్న ఉపదేశం ఇవ్వటానికేనని తెలిసింది. కానీ ఆ రోజుల్లో నాకు జ్ఞానం గురించిన అహంకారం ఉండేది. అంటే, జ్ఞానం లేకపోతే జనన మరణ చక్రాలనుంచి తప్పించుకోలేమని నాకనిపించేది. అంతేకాక, 'నేను జ్ఞానానికి అర్హుడిని, ఇంక భక్తితో పనేమిటి?' అన్న అహంకారం కూడా ఉండేది. పచార్లు చేస్తుండగా, "ఈ విషయంలో నాకు మొండిపట్టు ఎందుకు? గురుమహారాజుకి నా భూమిక ఏమిటో బాగానే తెలుసు. వారు నాకు ఏది యోగ్యమో అదే ఇస్తారు. గుడ్డిగవ్వలాంటి యోగ్యతను పెట్టుకుని మనం వంద రూపాయలను ఆశిస్తే అదెలా కుదురుతుంది? అందువల్ల బాబా చేత పంపబడిన ప్రసాదాన్ని అవమానించటం నేను చేసిన పెద్దనేరం" అన్న ఆలోచన వచ్చింది. ఈ ఆలోచనతో తిరిగి సీతాఫలం ముక్కను పెట్టిన చోటికి వెళ్ళాను. దాన్నెక్కడ పెట్టానో అక్కడే ఉందది. దాన్ని అక్కడ పెట్టి ఇంత సమయం గడిచిపోయినప్పటికీ ఏ వ్యక్తీ, పక్షీ, కనీసం జంతువు దృష్టిలోనూ అది పడకపోవటం నాకు ఆశ్చర్యాన్ని కలిగించింది. ఈ ప్రసాదాన్ని స్వీకరించకపోవటం నా గొప్ప నేరమని మనసులో దృఢంగా అన్పించి ఆ సీతాఫలం ముక్కను ఆనందంగా స్వీకరించాను. “సీతామాతకు ప్రభువు శ్రీరామచంద్రునిపై ఉన్న అనన్య ప్రేమ, భక్తి లాంటి భక్తిని ఆచరించాల"న్నదే బాబా ఉపదేశం అని ఈరోజుక్కూడా నాకనిపిస్తుంది. అలాగే నేను సన్యాసం స్వీకరించిన తరువాత కూడా గురుభక్తి, అంటే ప్రేమారాధనను చేయాలన్న ఉపదేశాన్ని బాబా శ్రీవణశీకర్ నాకెంతో పట్టుదలతోనూ ఆదరపూర్వకంగానూ ప్రసాదించిన పాదుకల ద్వారా ఇచ్చారని నేను తెలుసుకున్నాను.
ఒకసారి సాయంకాలం మశీదులో అందరూ సమావేశమయ్యే సమయంలో నేను వెళ్ళి కట్టడా బయట కూర్చున్నాను. అప్పుడు బాబా కొంచెం కోపంగా ఉన్నట్లు కనిపించారు. అప్పుడు కాకాసాహెబ్ మొదలైనవారు పైన కూర్చోవటానికి వచ్చారు. కానీ బాబా వాళ్ళని అక్కడ కూర్చోనివ్వక నన్నొక్కడినే ఒంటరిగా కూర్చోబెట్టుకొని, "వీరంతా ఆమెని (రాధాకృష్ణమాయిని) తీసుకొచ్చి నా ఎడమచేతి ముందు కూర్చోపెట్టాలనుకుంటున్నారు. కానీ ఆమెని నేను కూర్చోనివ్వను. ముంబాయి వాళ్ళందరూ అలిగారు. అందరూ కేవలం స్త్రీనే చూస్తున్నారు. స్త్రీలకే మనుషులు బానిసలవుతున్నారు” అన్నారు.
ఒకరోజు ఉదయం 9 గంటలకు నన్నో ఫకీరు కలిశాడు. అతడు నన్ను, “వామనరావ్ ఎల్.ఎల్.బి. అంటే నువ్వేనా?” అన్నాడు. నేను, “మీరెందుకు తెలుసుకోవాలనుకుంటున్నారు?” అని అడిగితే, అప్పుడతను “బాబా నాకో రూపాయి ఇచ్చి, ఒక దర్గా దగ్గరకు వెళ్ళి ‘వామనరావు ఎల్.ఎల్.బి కోసం ప్రార్థించమ’ని చెప్పారు. అందువల్లే మీరు వారేనా అని మిమ్మల్ని నేనడుగుతున్నాను” అన్నాడు. బాబాకి నా గురించి ఎంత ఆరాటం! ఈ విషయం ఈ ఫకీరుకీ, బాబాకీ, నాకూ తప్ప ఇంకెవరికీ తెలియదు. మహాత్ములు ఇంత నిష్కామంగా, శాంతంగా ప్రేమిస్తారు. వారు భక్తుల పాత్రతను, అపాత్రతను గురించి ఆలోచించరు. బాబా నా యోగ్యాయోగ్యాలను ఆలోచిస్తే నేను అయోగ్యుణ్ణే. వారు సర్వజ్ఞులు. నా అల్పత్వమంతా వారికి తెలును. కానీ వారిపై ధ్యానం పెట్టుకోకపోయినా ముద్దుచేసే తల్లిదండ్రులలాగా వారు నా స్వస్థత కోసం ప్రార్థన చేస్తున్నారు. ఈ నిష్కామప్రేమకు ప్రతిఫలంగా వారికి నేనేం చేయగలను? పైన వ్రాసినదాన్ని చదివి ఎవరైనా, "బాబా తమకు లభించిన దక్షిణ నుంచే ఇవన్నీ చేస్తారా?" అనుకుంటే, వాళ్ళు ఇది గుర్తుపెట్టుకోవాలి - నాకన్నా పదిరెట్లు ఎక్కువగా ఖర్చుపెట్టేవారు లేదా దక్షిణ ఇచ్చే భక్తులున్నారు ఆయనకు. వామనరావు నార్వేకర్ ఒకేసారి ఐదువందల రూపాయలు బాబాకి ఇచ్చినప్పుడు బాబా అతని రోగనివారణ చేశారు. అలాగే వారివద్ద శ్రీమంతులెంతోమంది ఉండేవారు. వారి ఎదుట నేనెంతటివాణ్ణి? అయినప్పటికీ నాపై అపరిమితమైన ప్రేమను చూపి దానికి ప్రత్యుపకారం చేయలేనటువంటి ఉపకారాన్ని ఆయన నాకు చేశారు. అలా లెక్కలేనన్నిసార్లు వారు ఉపకారం చేస్తూ వస్తున్నారు. దాన్ని లెక్కించటం మొదలుపెడితే అదెప్పటికీ పూర్తికాదు.
తరువాయి భాగం రేపు ......
తరువాత నేను పరిసరాల్లో ఉన్న గోడ ప్రక్కగా వెళుతూ అక్కడ నిలబడ్డానో లేదో అంతలో బాబా దగ్గర్నుంచి కాకాసాహెబ్ దీక్షిత్ నా దగ్గరకు వచ్చారు. ఆయన నాకు బాబా ప్రసాదమైన ఓ సీతాఫలం ముక్కనిచ్చారు. ఆ రోజుల్లో నాకు జ్ఞానాభిమానం ఉందో, లేక జ్ఞానప్రాప్తి కోసం ఎక్కువ అభిలాష ఉందో గానీ మొత్తానికి నాకా ప్రసాదం రుచించలేదు. అందువల్ల కాకాసాహెబ్ దీక్షిత్ ఇచ్చిన ప్రసాదం చేత్తో తీసుకున్నప్పటికీ మనసుతో స్వీకరించలేదు. ఆ పరిసరాల్లో ఉన్న గోడపై దాన్నలాగే ఉంచి రోడ్డుపై పచార్లు చేయసాగాను. దార్లో ఆలోచిస్తూంటే, సీతాఫల ప్రసాదం బాబా కేవలం నా కోసమే కాకాసాహెబ్ ద్వారా పంపించటంలోని ఉద్దేశ్యం, నాకు సీతాఫలం, అంటే సీత యొక్క అనన్య, అవ్యభిచార భక్తిని ఆచరించటం యోగ్యమన్న ఉపదేశం ఇవ్వటానికేనని తెలిసింది. కానీ ఆ రోజుల్లో నాకు జ్ఞానం గురించిన అహంకారం ఉండేది. అంటే, జ్ఞానం లేకపోతే జనన మరణ చక్రాలనుంచి తప్పించుకోలేమని నాకనిపించేది. అంతేకాక, 'నేను జ్ఞానానికి అర్హుడిని, ఇంక భక్తితో పనేమిటి?' అన్న అహంకారం కూడా ఉండేది. పచార్లు చేస్తుండగా, "ఈ విషయంలో నాకు మొండిపట్టు ఎందుకు? గురుమహారాజుకి నా భూమిక ఏమిటో బాగానే తెలుసు. వారు నాకు ఏది యోగ్యమో అదే ఇస్తారు. గుడ్డిగవ్వలాంటి యోగ్యతను పెట్టుకుని మనం వంద రూపాయలను ఆశిస్తే అదెలా కుదురుతుంది? అందువల్ల బాబా చేత పంపబడిన ప్రసాదాన్ని అవమానించటం నేను చేసిన పెద్దనేరం" అన్న ఆలోచన వచ్చింది. ఈ ఆలోచనతో తిరిగి సీతాఫలం ముక్కను పెట్టిన చోటికి వెళ్ళాను. దాన్నెక్కడ పెట్టానో అక్కడే ఉందది. దాన్ని అక్కడ పెట్టి ఇంత సమయం గడిచిపోయినప్పటికీ ఏ వ్యక్తీ, పక్షీ, కనీసం జంతువు దృష్టిలోనూ అది పడకపోవటం నాకు ఆశ్చర్యాన్ని కలిగించింది. ఈ ప్రసాదాన్ని స్వీకరించకపోవటం నా గొప్ప నేరమని మనసులో దృఢంగా అన్పించి ఆ సీతాఫలం ముక్కను ఆనందంగా స్వీకరించాను. “సీతామాతకు ప్రభువు శ్రీరామచంద్రునిపై ఉన్న అనన్య ప్రేమ, భక్తి లాంటి భక్తిని ఆచరించాల"న్నదే బాబా ఉపదేశం అని ఈరోజుక్కూడా నాకనిపిస్తుంది. అలాగే నేను సన్యాసం స్వీకరించిన తరువాత కూడా గురుభక్తి, అంటే ప్రేమారాధనను చేయాలన్న ఉపదేశాన్ని బాబా శ్రీవణశీకర్ నాకెంతో పట్టుదలతోనూ ఆదరపూర్వకంగానూ ప్రసాదించిన పాదుకల ద్వారా ఇచ్చారని నేను తెలుసుకున్నాను.
ఒకసారి సాయంకాలం మశీదులో అందరూ సమావేశమయ్యే సమయంలో నేను వెళ్ళి కట్టడా బయట కూర్చున్నాను. అప్పుడు బాబా కొంచెం కోపంగా ఉన్నట్లు కనిపించారు. అప్పుడు కాకాసాహెబ్ మొదలైనవారు పైన కూర్చోవటానికి వచ్చారు. కానీ బాబా వాళ్ళని అక్కడ కూర్చోనివ్వక నన్నొక్కడినే ఒంటరిగా కూర్చోబెట్టుకొని, "వీరంతా ఆమెని (రాధాకృష్ణమాయిని) తీసుకొచ్చి నా ఎడమచేతి ముందు కూర్చోపెట్టాలనుకుంటున్నారు. కానీ ఆమెని నేను కూర్చోనివ్వను. ముంబాయి వాళ్ళందరూ అలిగారు. అందరూ కేవలం స్త్రీనే చూస్తున్నారు. స్త్రీలకే మనుషులు బానిసలవుతున్నారు” అన్నారు.
ఒకరోజు ఉదయం 9 గంటలకు నన్నో ఫకీరు కలిశాడు. అతడు నన్ను, “వామనరావ్ ఎల్.ఎల్.బి. అంటే నువ్వేనా?” అన్నాడు. నేను, “మీరెందుకు తెలుసుకోవాలనుకుంటున్నారు?” అని అడిగితే, అప్పుడతను “బాబా నాకో రూపాయి ఇచ్చి, ఒక దర్గా దగ్గరకు వెళ్ళి ‘వామనరావు ఎల్.ఎల్.బి కోసం ప్రార్థించమ’ని చెప్పారు. అందువల్లే మీరు వారేనా అని మిమ్మల్ని నేనడుగుతున్నాను” అన్నాడు. బాబాకి నా గురించి ఎంత ఆరాటం! ఈ విషయం ఈ ఫకీరుకీ, బాబాకీ, నాకూ తప్ప ఇంకెవరికీ తెలియదు. మహాత్ములు ఇంత నిష్కామంగా, శాంతంగా ప్రేమిస్తారు. వారు భక్తుల పాత్రతను, అపాత్రతను గురించి ఆలోచించరు. బాబా నా యోగ్యాయోగ్యాలను ఆలోచిస్తే నేను అయోగ్యుణ్ణే. వారు సర్వజ్ఞులు. నా అల్పత్వమంతా వారికి తెలును. కానీ వారిపై ధ్యానం పెట్టుకోకపోయినా ముద్దుచేసే తల్లిదండ్రులలాగా వారు నా స్వస్థత కోసం ప్రార్థన చేస్తున్నారు. ఈ నిష్కామప్రేమకు ప్రతిఫలంగా వారికి నేనేం చేయగలను? పైన వ్రాసినదాన్ని చదివి ఎవరైనా, "బాబా తమకు లభించిన దక్షిణ నుంచే ఇవన్నీ చేస్తారా?" అనుకుంటే, వాళ్ళు ఇది గుర్తుపెట్టుకోవాలి - నాకన్నా పదిరెట్లు ఎక్కువగా ఖర్చుపెట్టేవారు లేదా దక్షిణ ఇచ్చే భక్తులున్నారు ఆయనకు. వామనరావు నార్వేకర్ ఒకేసారి ఐదువందల రూపాయలు బాబాకి ఇచ్చినప్పుడు బాబా అతని రోగనివారణ చేశారు. అలాగే వారివద్ద శ్రీమంతులెంతోమంది ఉండేవారు. వారి ఎదుట నేనెంతటివాణ్ణి? అయినప్పటికీ నాపై అపరిమితమైన ప్రేమను చూపి దానికి ప్రత్యుపకారం చేయలేనటువంటి ఉపకారాన్ని ఆయన నాకు చేశారు. అలా లెక్కలేనన్నిసార్లు వారు ఉపకారం చేస్తూ వస్తున్నారు. దాన్ని లెక్కించటం మొదలుపెడితే అదెప్పటికీ పూర్తికాదు.
తరువాయి భాగం రేపు ......
source: "దేవుడున్నాడు లేడంటావేం!" బై విమలాశర్మ.
Om Sairam
ReplyDeleteOm Sai
Sri Sai
Jaya Jaya Sai
🙏🙏🙏
ఓం సాయిరాం...🌹🙏🏼🌹
ReplyDeleteOm Sai Ram 🙏🌹🙏
ReplyDeleteOm Sri Sai Ram thaatha 🙏🙏
ReplyDeleteBhāvyā srēē