వినాయక్ దాజీభావే

---

---

సాయిభక్తుడు వినాయక్ దాజీభావే బ్రాహ్మణ కులస్థుడు. అతను మహారాష్ట్రలోని కొల్హాపూర్ జిల్లాలోని షిరోల్ గ్రామ నివాసి. అతనికి 1916వ సంవత్సరంలో శ్రీసాయిబాబా గురించి తెలిసింది. ఆ సంవత్సరమే అతని తల్లి శ్రీమతి అన్నపూర్ణాబాయి బాబా దర్శనానికి శిరిడీ వెళ్ళింది. ఆమె మసీదు మెట్లెక్కుతుండగా బాబా, "మశీదు అపవిత్రమవుతుంది" అంటూ ఆమెను మసీదులోకి రానివ్వలేదు. ఇక చేసేది లేక ఆమె వెనుతిరిగి శిరిడీ విడిచి ఏవలా వెళ్ళింది. ఆమె అక్కడుండగా, యవత్‌మాళ్‌లో ఉన్న తన కోడలు (వినాయక్ సోదరుని భార్య) చనిపోయిందనే విషయం తెలియజేస్తూ ఆమెకు ఒక ఉత్తరం వచ్చింది. తాను బాబా దర్శనార్థం మసీదుకు వెళ్ళిన ముందురోజే తన కోడలు చనిపోయిందని ఆమెకు అర్థమైంది. ఆ విషయం తనకు తెలియనప్పటికీ బాబాకు తెలుసుననీ, అందుకే తనను మసీదులోకి రానివ్వలేదనీ, వారు సర్వజ్ఞులనీ ఆమె అనుకుంది.

1932లో వినాయక్ దాజీభావే నెలకు 90 రూపాయల జీతానికి బి.బి.సి.ఐ. రైల్వే కంపెనీలో గుమస్తాగా పనిచేస్తుండేవాడు. ఆ సమయంలో అతను ఒక గురువు కోసం అన్వేషిస్తూ 1932, ఏప్రిల్ 13 నుండి ఒక నెలరోజుల పాటు ‘గురుగీత’ పారాయణ చేశాడు. కానీ అతను ఆశించినట్లు గురువు లభించలేదు, స్వప్నంలో దత్తదర్శనమూ కాలేదు. తరువాత గురువును పూజించడానికి పవిత్రమైన ఒక గురువారంనాడు అతను దత్తమందిరానికి వెళ్ళాడు. ఆ మందిరంలో దత్త విగ్రహమున్న చోట అతనికి చక్కగా మలచిన ఒక సమాధి దర్శనమైంది. మరుసటిరోజు అతను తన స్నేహితుని ఇంటికి వెళ్లినప్పుడు అక్కడ ఉన్న అన్నాసాహెబ్ దభోల్కర్ రచించిన శ్రీసాయిసచ్చరిత్ర గ్రంథాన్ని తెరిచాడు. అందులో ఉన్న శ్రీసాయిబాబా సమాధి చిత్రం అతని దృష్టిని ఆకర్షించింది. అంతకుముందెన్నడూ అతను సాయిబాబా సమాధి చిత్రాన్ని చూడలేదు. దత్తమందిరంలో తనకు దర్శనమిచ్చింది సాయిబాబా సమాధేనని అతను గుర్తించాడు. అంతటితో ‘సాయిబాబానే తన గురువు’ అని అతను తలచాడు. అప్పటినుండి కొన్నిరోజులపాటు అతను బాబా ఊదీని ధరిస్తూ సాయిబాబాపై రచించిన కొన్ని పుస్తకాలు చదివాడు. కానీ కొంతకాలం తరువాత ‘సమాధి గురువెలా అవుతుంద’ని అతను అసంతృప్తి చెందాడు. తాను ఆశ్రయించేందుకు, తన భావాలు విన్నవించుకునేందుకు తనకు ఒక సజీవుడైన గురువు కావాలని అతను కోరుకున్నాడు. గురుగీత పారాయణ చేస్తే గురువు లభిస్తారన్న విషయం మళ్ళీ గుర్తొచ్చి వెంటనే గురుగీత పారాయణ ప్రారంభించాడు. ఒక వారం తరువాత అతనికి కలలో పూణే సమీపంలోని ఖేడ్‌గాఁవ్-భేట్‌కు చెందిన శ్రీనారాయణ మహరాజ్‌ దర్శనమిచ్చారు. దాంతో, వారే తన గురువని తలచి ఖేడ్‌గాఁవ్ వెళ్లి అక్కడ బసచేశాడు. ఆ రాత్రి అతనికి కలలో శ్రీనారాయణ్ మహరాజ్ దర్శనమిచ్చి, "నాకు, శ్రీసాయిబాబాకు ఎటువంటి భేదం లేదు! నువ్వు అక్కడికి ఎందుకు వెళ్ళలేదు?" అని ప్రశ్నించారు. అందుకతను, "నాకు మార్గం చూపేవారెవరూ లేరు" అని బదులిచ్చాడు. అంతటితో అతనికి మెలకువ వచ్చింది. ఆ తరువాత వినాయక్ శిరిడీ వెళ్లి శ్రీసాయిబాబానే గురువుగా తలచి పూజించసాగాడు. ఒకసారి ఒక సాధువు అతని చేయి చూసి, "నీ గురువు సాయిబాబా!" అని చెప్పాడు. 

1933లో వినాయక్ కొడుకుకి ప్లేగు వ్యాధి సోకి, కేవలం బాబా ఊదీతో కోలుకున్నాడు. ఒకసారి వినాయక్ సోదరి దుర్గాబాయి కాకత్కర్‌కు శ్రీరామ సాక్షాత్కారం ఇప్పిస్తానని ఒక దత్తమహరాజ్ మాట ఇచ్చాడు. ఆమె అందుకు సంతోషించి 100 రూపాయలు, ఒక వెండి కప్పు అతనికి ఇచ్చింది. కానీ ఆ సాధువు చెప్పినట్లు ఆమెకు శ్రీరామ సాక్షాత్కారం లభించలేదు. ఆ దత్తమహరాజ్ తానిచ్చిన వెండికప్పును తిరిగి ఇవ్వడేమోనని ఆమె భయపడింది. అప్పుడు వినాయక్ ఆమెతో, "వెండికప్పును దత్తమహరాజ్ తిరిగిస్తే దానిని శ్రీసాయిబాబా సంస్థాన్‌కు సమర్పిస్తానని మ్రొక్కుకో! అలా చేస్తే సాయిబాబా దాన్ని తిరిగి ఇప్పిస్తార"ని చెప్పాడు. ఆమె అలాగే మ్రొక్కుకుంది. దత్తమహరాజ్ ఆ వెండికప్పు, 100 రూపాయలు తిరిగి ఆమెకు ఇచ్చేశాడు. ఆమె ఆ వెండికప్పును శ్రీసాయిబాబా సంస్థాన్‌కు పంపి తన మ్రొక్కు తీర్చుకుంది.

వినాయక్ తన తల్లి చనిపోయినప్పుడు పిండప్రదానం చేశాడు. కానీ ఎంతసేపటికీ ఆ పిండాన్ని కాకులు ముట్టుకోలేదు. అప్పుడు ‘కాకులు పిండాన్ని తీసుకొని వెళితే 50 రూపాయలు సాయిబాబా సంస్థాన్‌కి పంపుతాన’ని అతని సోదరి మ్రొక్కుకుంది. వెంటనే కాకులు వచ్చి ఆ పిండాన్ని తిన్నాయి.

(మూలం: డివోటీస్ ఎక్స్పీరియన్సెస్ అఫ్ సాయిబాబా బై బి.వి.నరసింహస్వామి)

---