ఈ భాగంలో అనుభవం:
- మనసు కోరుకునే ఆనందాల కోసం బాబాను నిర్లక్ష్యం చేయకూడదు
సాయిభక్తురాలు స్వాతి మొయిత్రా తన అనుభవాన్నిలా పంచుకుంటున్నారు:
బాబా భక్తులందరికీ ఓం సాయిరామ్! నా పేరు స్వాతి. నేను ముంబాయి నివాసిని. నేను ఇద్దరు చక్కటి ఆడపిల్లలకి తల్లిని. గత 3 సంవత్సరాలుగా బాబా నా మనస్సులో, మా ఇంటిలో నివాసం ఉంటున్నారు. నేను, నా భర్త, మా పిల్లలు బాబా బోధనలతో గొప్ప ఓదార్పుని పొందుతున్నాము. మేము బాబా రోజైన గురువారాన్ని చాలా ప్రత్యేకంగా జరుపుకుంటాము. ఆ రోజులో ఎక్కువభాగం ఆయన స్మరణలో, సచ్చరిత్ర చదువుతూ గడుపుతాము. చివరిగా బాబాకు మహానైవేద్యం సమర్పించి, ఆరతితో ముగిస్తాము. ఇక నా అనుభవానికి వస్తే...
ఒక గురువారంనాడు నాకు నెలసరి వచ్చింది. సాధారణంగా ఆరోజుల్లో నేను దేవుళ్ళని తాకకుండా, నా కుటుంబసభ్యులు ఆరతిచ్చే సమయంలో దూరంగా నిలుచుంటాను. ఆరోజు సాయంత్రం మావారు పిల్లల్ని స్విమ్మింగ్ కు తీసుకువెళ్తూ, "మేము వచ్చి బాబాకు ఆరతి చేస్తామ"ని చెప్పారు. నేను సరేనన్నాను. వాళ్ళు వెళ్ళాక నాకు అలసటగా, చికాకుగా ఉండటంతో బయటకు వెళ్లి కాస్త స్వచ్ఛమైన గాలిని ఆస్వాదించాలనిపించింది. అంతలో ఒక స్నేహితురాలు ఫోన్ చేసి, 'కాస్త అలా వాకింగ్ కి వెళ్ళొద్దామా?' అని అడిగారు. నేను కూడా అదే ధ్యాసలో ఉండటంతో తనతో వెళ్లడానికి ఆసక్తి కనబరిచాను. అయితే అది దాదాపు ఆరతి సమయం కావడంతో ఆలోచనలో పడ్డానుగానీ, ఎలాగూ నేను పూజకు దూరంగా ఉన్నానన్న విషయాన్ని సాకుగా తీసుకుని ఆరతిని దాటవేయాలనే ఆలోచన నా మనసులోకి వచ్చింది. నా ఆలోచన సరైనది కాదనే అపరాధభావం నాలో కలిగినా నేను బయటకు వెళ్ళడానికి సిద్ధపడ్డాను. కొత్త పనిమనిషి ఇంట్లో ఉండగా అలమరాలకు తాళాలు వేయకుండా వెళ్లడం మంచిది కాదని వాటికి తాళాలు వేసి స్విమ్మింగ్ పూల్ వద్దనున్న మావారిని కలవడానికి వెళ్ళాను. నేను మావారితో, "నాకోసం వేచిచూడకుండా మీరు బాబా ఆరతి చేసేయండి" అని చెప్పాను. దానికాయన, "మేము నీకోసం వేచి ఉంటాం. కాస్త ఆలస్యమైనా నువ్వు వచ్చాకే ఆరతి చేద్దామ"ని చెప్పారు. నేను అయిష్టంగానే సరేనని చెప్పి నా స్నేహితురాలితో వెళ్ళాను. మేము కొంతసేపు నడిచాక బెంచిమీద కూర్చోవాలని అనుకున్నాము. అకస్మాత్తుగా అప్పుడు నా చేతిలో అలమరాల తాళాలు లేవని గుర్తించి ఆందోళనపడ్డాను. వెంటనే మేము నడిచిన ప్రదేశాలంతా ఒకసారి వెతికాను. కానీ ప్రయోజనం లేదు. 'ఆరతికి హాజరుకావడానికి ఇష్టపడనందుకు నాకీ శిక్ష' అని నాకనిపించింది. నిరాశతో వెతకడం ఆపేసి అపరాధభావంతో ఇంటికి బయలుదేరాను. తాళాల విషయమై నా భర్త ఎలా స్పందిస్తారోనని ఆలోచిస్తూ వాళ్లతో ఇంటికి వెళ్ళాను. నా చిన్న కూతురు తలుపులు తెరుస్తూనే, "ఆరతికోసం ఇంతసేపు వేచి ఉండేలా చేసినందుకు సాయిబాబా మనపై కోపంగా ఉన్నారు" అని అరిచింది. నా చెడు ఆలోచనల గురించి నాకు పూర్తిగా తెలుసు కాబట్టి నేను చేసినదానివలన బాబా వేచి ఉండాల్సి వచ్చిందని సిగ్గుపడ్డాను. తరువాత మావారు ఆరతి మొదలుపెట్టారు. ఆరతి జరుగుతున్నంతసేపూ, "నేను మరలా ఇలాంటి పని చేయను, నన్ను క్షమించండి బాబా" అని బాబాను వేడుకున్నాను. నా భర్త ఏమీ అనలేదుగాని, తాళాలు దొరుకుతాయని ఆశను కోల్పోయి, తాళంచెవులు తయారుచేసే మనిషిని పిలిచారు. అతను డూప్లికేట్ తాళంచెవి తయారుచేయడానికి మరుసటిరోజు ఉదయం వస్తానని చెప్పాడు. పిల్లలు నిద్రపోయాక అలవాటు ప్రకారం నేను, మావారు వాకింగ్ కోసం బయటకు వెళ్ళాము. మేము క్రిందకి వస్తూనే మాకు తెలిసిన ఒక సెక్యూరిటీగార్డు ఎదురుపడ్డాడు. నేను ఎటువంటి ఆశా లేకపోయినా, అతనితో, "గంటతో ఉన్న తాళంచెవిని చూశారా?" అని అడిగాను. ఆ మాట వింటూనే అతని కళ్ళు మెరిశాయి. అతను, "మేడం, అది చిన్నగా ఉంటుందా?" అని అడిగాడు. నేను కొంచెం ఆశగా 'అవున'ని చెప్పాను. అతను ఒక బాక్సులో ఉన్న వాటినన్నింటిని టేబుల్ మీద వేశాడు. అందులో మా తాళంచెవి చూసి నేను ఆశ్చర్యపోయాను. అక్కడున్న కాపలాదారులందరికీ నేను, మావారు ధన్యవాదాలు చెప్పాము. తరువాత నేను నా భర్తతో, "నేను చేసిన దానికి ఇది శిక్షని నాకు తెలుసు. కానీ బాబా ఎంత దయతో ఉన్నారో చూడండి. ఆయన నన్ను చాలా తొందరగానే క్షమించారు" అన్నాను. ఈ అనుభవంతో, మనసు కోరుకునే ఆనందాల కోసం బాబాను నిర్లక్ష్యం చేయకూడదని తెలుసుకున్నాను. ఆయన సజీవంగా మనతో, మన చుట్టూ ఉన్నారు. అది దృష్టిలో పెట్టుకుని మనం సరిగా ఆలోచించి నడుచుకోవాలి. ఆయనను, ఆయన లీలలను ఎప్పుడూ అంచనా వేయకూడదు.
బాబా భక్తులందరికీ ఓం సాయిరామ్! నా పేరు స్వాతి. నేను ముంబాయి నివాసిని. నేను ఇద్దరు చక్కటి ఆడపిల్లలకి తల్లిని. గత 3 సంవత్సరాలుగా బాబా నా మనస్సులో, మా ఇంటిలో నివాసం ఉంటున్నారు. నేను, నా భర్త, మా పిల్లలు బాబా బోధనలతో గొప్ప ఓదార్పుని పొందుతున్నాము. మేము బాబా రోజైన గురువారాన్ని చాలా ప్రత్యేకంగా జరుపుకుంటాము. ఆ రోజులో ఎక్కువభాగం ఆయన స్మరణలో, సచ్చరిత్ర చదువుతూ గడుపుతాము. చివరిగా బాబాకు మహానైవేద్యం సమర్పించి, ఆరతితో ముగిస్తాము. ఇక నా అనుభవానికి వస్తే...
ఒక గురువారంనాడు నాకు నెలసరి వచ్చింది. సాధారణంగా ఆరోజుల్లో నేను దేవుళ్ళని తాకకుండా, నా కుటుంబసభ్యులు ఆరతిచ్చే సమయంలో దూరంగా నిలుచుంటాను. ఆరోజు సాయంత్రం మావారు పిల్లల్ని స్విమ్మింగ్ కు తీసుకువెళ్తూ, "మేము వచ్చి బాబాకు ఆరతి చేస్తామ"ని చెప్పారు. నేను సరేనన్నాను. వాళ్ళు వెళ్ళాక నాకు అలసటగా, చికాకుగా ఉండటంతో బయటకు వెళ్లి కాస్త స్వచ్ఛమైన గాలిని ఆస్వాదించాలనిపించింది. అంతలో ఒక స్నేహితురాలు ఫోన్ చేసి, 'కాస్త అలా వాకింగ్ కి వెళ్ళొద్దామా?' అని అడిగారు. నేను కూడా అదే ధ్యాసలో ఉండటంతో తనతో వెళ్లడానికి ఆసక్తి కనబరిచాను. అయితే అది దాదాపు ఆరతి సమయం కావడంతో ఆలోచనలో పడ్డానుగానీ, ఎలాగూ నేను పూజకు దూరంగా ఉన్నానన్న విషయాన్ని సాకుగా తీసుకుని ఆరతిని దాటవేయాలనే ఆలోచన నా మనసులోకి వచ్చింది. నా ఆలోచన సరైనది కాదనే అపరాధభావం నాలో కలిగినా నేను బయటకు వెళ్ళడానికి సిద్ధపడ్డాను. కొత్త పనిమనిషి ఇంట్లో ఉండగా అలమరాలకు తాళాలు వేయకుండా వెళ్లడం మంచిది కాదని వాటికి తాళాలు వేసి స్విమ్మింగ్ పూల్ వద్దనున్న మావారిని కలవడానికి వెళ్ళాను. నేను మావారితో, "నాకోసం వేచిచూడకుండా మీరు బాబా ఆరతి చేసేయండి" అని చెప్పాను. దానికాయన, "మేము నీకోసం వేచి ఉంటాం. కాస్త ఆలస్యమైనా నువ్వు వచ్చాకే ఆరతి చేద్దామ"ని చెప్పారు. నేను అయిష్టంగానే సరేనని చెప్పి నా స్నేహితురాలితో వెళ్ళాను. మేము కొంతసేపు నడిచాక బెంచిమీద కూర్చోవాలని అనుకున్నాము. అకస్మాత్తుగా అప్పుడు నా చేతిలో అలమరాల తాళాలు లేవని గుర్తించి ఆందోళనపడ్డాను. వెంటనే మేము నడిచిన ప్రదేశాలంతా ఒకసారి వెతికాను. కానీ ప్రయోజనం లేదు. 'ఆరతికి హాజరుకావడానికి ఇష్టపడనందుకు నాకీ శిక్ష' అని నాకనిపించింది. నిరాశతో వెతకడం ఆపేసి అపరాధభావంతో ఇంటికి బయలుదేరాను. తాళాల విషయమై నా భర్త ఎలా స్పందిస్తారోనని ఆలోచిస్తూ వాళ్లతో ఇంటికి వెళ్ళాను. నా చిన్న కూతురు తలుపులు తెరుస్తూనే, "ఆరతికోసం ఇంతసేపు వేచి ఉండేలా చేసినందుకు సాయిబాబా మనపై కోపంగా ఉన్నారు" అని అరిచింది. నా చెడు ఆలోచనల గురించి నాకు పూర్తిగా తెలుసు కాబట్టి నేను చేసినదానివలన బాబా వేచి ఉండాల్సి వచ్చిందని సిగ్గుపడ్డాను. తరువాత మావారు ఆరతి మొదలుపెట్టారు. ఆరతి జరుగుతున్నంతసేపూ, "నేను మరలా ఇలాంటి పని చేయను, నన్ను క్షమించండి బాబా" అని బాబాను వేడుకున్నాను. నా భర్త ఏమీ అనలేదుగాని, తాళాలు దొరుకుతాయని ఆశను కోల్పోయి, తాళంచెవులు తయారుచేసే మనిషిని పిలిచారు. అతను డూప్లికేట్ తాళంచెవి తయారుచేయడానికి మరుసటిరోజు ఉదయం వస్తానని చెప్పాడు. పిల్లలు నిద్రపోయాక అలవాటు ప్రకారం నేను, మావారు వాకింగ్ కోసం బయటకు వెళ్ళాము. మేము క్రిందకి వస్తూనే మాకు తెలిసిన ఒక సెక్యూరిటీగార్డు ఎదురుపడ్డాడు. నేను ఎటువంటి ఆశా లేకపోయినా, అతనితో, "గంటతో ఉన్న తాళంచెవిని చూశారా?" అని అడిగాను. ఆ మాట వింటూనే అతని కళ్ళు మెరిశాయి. అతను, "మేడం, అది చిన్నగా ఉంటుందా?" అని అడిగాడు. నేను కొంచెం ఆశగా 'అవున'ని చెప్పాను. అతను ఒక బాక్సులో ఉన్న వాటినన్నింటిని టేబుల్ మీద వేశాడు. అందులో మా తాళంచెవి చూసి నేను ఆశ్చర్యపోయాను. అక్కడున్న కాపలాదారులందరికీ నేను, మావారు ధన్యవాదాలు చెప్పాము. తరువాత నేను నా భర్తతో, "నేను చేసిన దానికి ఇది శిక్షని నాకు తెలుసు. కానీ బాబా ఎంత దయతో ఉన్నారో చూడండి. ఆయన నన్ను చాలా తొందరగానే క్షమించారు" అన్నాను. ఈ అనుభవంతో, మనసు కోరుకునే ఆనందాల కోసం బాబాను నిర్లక్ష్యం చేయకూడదని తెలుసుకున్నాను. ఆయన సజీవంగా మనతో, మన చుట్టూ ఉన్నారు. అది దృష్టిలో పెట్టుకుని మనం సరిగా ఆలోచించి నడుచుకోవాలి. ఆయనను, ఆయన లీలలను ఎప్పుడూ అంచనా వేయకూడదు.
No comments:
Post a Comment