సాయిభక్తుల అనుభవమాలిక 1398వ భాగం....

---

ఈ భాగంలో అనుభవాలు:

1. బాబా చల్లని కృప

2. సమర్పించాలనుకున్న పట్టుపంచెను బాబా స్వీకరించిన వైనం

---

బాబా చల్లని కృప

ఓం శ్రీ సాయినాథాయ నమః!!! అందరికీ నమస్కారం. ఎంతో చక్కగా బ్లాగు నిర్వహిస్తున్న సాయికి ధన్యవాదాలు. మీపై బాబా చల్లని చూపు, ఆశీస్సులు ఎల్లప్పుడూ ఉండాలని బాబాను ప్రార్థిస్తున్నాను. నేను రోజూ క్రమం తప్పకుండా ఈ బ్లాగులోని భక్తుల అనుభవాలు చదువుతాను. ఒకవేళ ఏ రోజైనా వీలుకాకపోతే మరుసటిరోజు ఒకేసారి రెండు రోజులవి చదువుతాను. అంతేగానీ బాబా లీలలు చదవకుండా ఉండను. నేనిప్పుడు బాబా నాకు ప్రసాదించిన కొన్ని అనుభవాలు పంచుకుంటాను. నేను నా వృత్తిరీత్యా రోజూ రానుపోను బస్సులో ప్రయాణిస్తుంటాను. ఆ కారణంగా సమయానికి తినకపోవడం వల్లనో లేక పని ఒత్తిడి, కుటుంబ సమస్యలు, పిల్లల టెన్షన్లు వంటి వాటి వల్లనో ఏమోగానీ నా దవడ నుండి చెస్ట్‌లో ఎడమవైపు వరకు నొప్పి వస్తుండేది, మంట కూడా ఉంటుండేది. ఒకరోజు బస్సులో కూర్చుని, "బాబా! చెస్ట్‌లో నొప్పికి చాలా భయమేస్తుంది. టెన్షన్స్ వల్ల, తిండి తినకపోవడం వల్ల కావచ్చు. కానీ ఇంత చిన్న వయసులో నాకేమైనా అయితే నా పిల్లల పరిస్థితి ఏంటి బాబా? నా జీవితంలో నేను సుఖపడింది ఏముంది బాబా? చిన్నప్పటినుండి అన్నీ కష్టాలే, బాధలే. ఎప్పుడూ నా విషయంలో అన్యాయమే జరుగుతుంది. ఎంత నిజాయితీగా పనిచేస్తున్నా కూడా ఫలితం ఉండట్లేదు. ప్లీజ్ బాబా, సాయంత్రంలోగా నొప్పి తగ్గిపోతే, మీ అనుగ్రహాన్ని బ్లాగులో పంచుకుంటాను" అని మనసులోనే బాబాకి మ్రొక్కుకున్నాను. బాబా దయవల్ల నాకు చాలా ఉపశమనం కలిగింది. ఆ తర్వాత చాలారోజుల వరకు నొప్పి రాలేదు. కానీ ఈమధ్య మళ్లీ కొంచెం నొప్పి మొదలైంది. హాస్పిటల్‌కి వెళ్లి డాక్టరు సలహామేరకు థైరాయిడ్, ఈసీజీ, షుగర్, బ్లడ్ మొదలైన అన్ని టెస్టులు చేయించుకుని, "రిపోర్టులన్నీ నార్మల్ రావాలి బాబా. అలా వస్తే మీ అనుగ్రహాన్ని బ్లాగులో పంచుకుంటాను" అని బాబాకి మ్రొక్కుకున్నాను. బాబా దయతో థైరాయిడ్, ఈసీజీ, బ్లడ్ రిపోర్టులు నార్మల్ వచ్చాయికానీ, షుగర్ బోర్డర్‌లో ఉందని వచ్చింది. డాక్టర్ నాతో, "షుగర్ లేదనిగానీ, ఉందనిగానీ చెప్పలేము. ఏదేమైనా షుగర్ లెవెల్స్ పెరిగాయి. కంట్రోల్లో ఉండండి" అని చెప్పారు. "ధన్యవాదాలు బాబా. మీకు మాటిచ్చినట్టు నా అనుభవాన్ని బ్లాగులో పంచుకున్నాను. కానీ షుగర్ విషయంలో భయమేస్తోంది. ఇంకో 3 నెలల తర్వాత మళ్లీ టెస్ట్ చేయించుకుంటాను. అప్పుడు 'షుగర్ అదుపులోనే ఉంది, షుగర్ లేద'ని రిపోర్టు రావాలి బాబా. ఇంత చిన్న వయసులోనే నాకు షుగర్ వస్తే నా పరిస్థితి ఏంటి బాబా? దయచేసి మీ ఈ బిడ్డను కాపాడు తండ్రీ. నాకు మీరు తప్ప ఎవరూ లేరు".

ఒకసారి నా మొబైల్లో ఫోటోలు చూస్తున్నప్పుడు కొన్ని ఫోటోలు కనిపించలేదు. ఎంత ప్రయత్నించినా అవి ఎక్కడ సేవ్ అయ్యాయో తెలియలేదు. పిల్లలు నా ఫోన్‌లో బాగా ఆడుతుంటారు. వాళ్ళే ఆ ఫోటోలు డిలీట్ చేసేసుంటారని చాలా ఆందోళన చెందాను. ఎందుకంటే, నా ఫోన్‌లోనే నావి, నా పిల్లలవి మంచి మంచి ఫొటోలున్నాయి. నా భర్త ఫోన్‌లో కొన్ని ఫోటోలు లేవు. అందుచేత 'ఇప్పుడెలా?' అని కన్నీళ్లు పెట్టుకున్నాను. వెంటనే, "బాబా! నేను నా ఫోన్ రీస్టార్ట్ చేస్తాను. నా ఫోటోలన్నీ గ్యాలరీలో కనిపించాలి. అలా అయితే మీ దయను బ్లాగులో పంచుకుంటాను" అని బాబాకి మ్రొక్కుకున్నాను. వెంటనే కనిపించకుండాపోయిన ఫొటోలు SD మెమరీ కార్డులో ఉన్నాయేమో అని ఆలోచన వచ్చింది. ఆ ఆలోచన రాగానే ఫైల్ మేనేజర్ ఓపెన్ చేస్తే SD కార్డు స్టోరేజ్ కనిపించలేదు. అప్పుడు ఫోన్‌లో ఉన్న సిమ్ మరియు మెమరీ కార్డులు ఓపెన్ చేస్తే మెమరీ కార్డు సరిగా పెట్టిలేదు. దాన్ని సరిగా పెట్టి ఫోన్ ఆన్ చేస్తే ఫోటోలన్నీ వచ్చాయి. నేను అనుకున్నట్లు పిల్లలు ఆ ఫోటోలు డిలీట్ చేసి ఉంటే, ఇక అవి నాకు దక్కేవి కావు. కానీ బాబాని ప్రార్థించగానే నాకు ఆ ఆలోచననిచ్చి నన్ను ఆ టెన్షన్ నుండి బయటపడేశారు. "థాంక్యూ సో మచ్ బాబా".

2022, ఆగస్టు నెల సెలవుల్లో మేము హైదరాబాద్ వెళ్ళాలనుకున్నాము. అందుకోసం మావారు మమ్మల్ని తీసుకెళ్లడానికి హైదరాబాద్ నుండి కారులో నిజామాబాద్ వచ్చారు. ఆయన వచ్చేసరికి రాత్రి 8.30 అయింది. మేము తయారై తిరిగి బయలుదేరేసరికి 9.30 అయింది. ఆ రాత్రివేళ మొదటిసారి అంత దూరప్రయాణం, అదీకాక మావారు డ్రైవింగ్‌లో అంత పర్ఫెక్ట్ కాకపోవడం వల్ల చాలా భయమేసింది. అయినా బాబా మీద నమ్మకంతో 'సాయిరామ్' అనుకుంటూ కారులో 'శ్రీసాయి సచ్చరిత్ర' వింటూ మా ఇద్దరు చిన్నపిల్లలతో బయల్దేరాము. మధ్యలో నాకు బాగా నిద్ర వచ్చి కళ్ళు మూసుకుపోసాగాయి. 'డ్రైవింగ్ చేస్తున్న మావారితో మాట్లాడేవారు లేరు. నాలాగే తనకి కూడా నిద్ర వస్తే ఎలా?' అని భయపడ్డప్పటికీ, బాబా మీద భారమేసి, ఆయన దయతో మేము క్షేమంగా హైదరాబాద్ చేరుకుంటామన్న నమ్మకంతో పిల్లలిద్దరినీ నా ఒళ్ళో పడుకోబెట్టుకుని ప్రయాణం సాగించాను. బాబా దయవల్ల రాత్రి ఒంటిగంటకు మేము సురక్షితంగా హైదరాబాద్ చేరుకున్నాం. అలాగే తిరుగు ప్రయాణమప్పుడు కూడా రాత్రే బయలుదేరి మునుపటిలాగే సచ్చరిత్ర వింటూ ప్రయాణం సాగించి రాత్రి 12 గంటలకి నిజామాబాద్ చేరుకున్నాం. మాకెలాంటి ఇబ్బంది కలగకుండా చూసుకుని మమ్మల్ని క్షేమంగా ఇంటికి చేర్చారు బాబా. "థాంక్యూ సో మచ్ బాబా".

2021, జూన్ నెల కరోనా సమయంలో నేను, "బాబా! నా పిల్లలకు 6 నెలల వరకు, అంటే డిసెంబర్ ముగిసేవరకు ఎలాంటి జ్వరం, జలుబు, దగ్గు రాకుండా, హాస్పిటల్లో చేరే అవసరం రాకుండా చూడు తండ్రీ. నా అనుభవాన్ని బ్లాగులో పంచుకుంటాను" అని బాబాను వేడుకున్నాను. ఎందుకంటే, కరోనా రెండో వేవ్ చాలా ప్రమాదకరంగా ఉండింది. నా భర్త ఉద్యోగరీత్యా దూరంగా ఉంటారు. నా పిల్లలు నెలకోసారి హాస్పిటల్ పాలవుతుంటారు. అందుకే నేను నా పిల్లలకోసం మ్రొక్కుకున్నాను. బాబా దయవల్ల పిల్లలైతే హాస్పిటల్లో అడ్మిట్ కాలేదు కానీ, చాలాసార్లు అనారోగ్యం పాలయ్యారు. అర్థరాత్రివేళ బాబు జ్వరం, దగ్గుతో ఇబ్బందిపడుతుంటే నేను విలవిలలాడిపోయేదాన్ని. బాధతో బాబాకి మ్రొక్కుకుని, బాబుకి ఊదీ పెట్టి, కొద్దిగా ఊదీని నీళ్లలో కలిపి త్రాగించి, వెంటనే తగ్గిపోవాలని రాత్రంతా 'ఓం శ్రీసాయి ఆరోగ్యక్షేమదాయ నమః' అని అనుకుంటూ ఉండేదాన్ని. బ్లాగులో సాటి భక్తుల అనుభవాలలో వాళ్ళు మొక్కుకోగానే బాబా వాళ్ళను ఎలా అనుగ్రహించారో చదివిన నేను నా చిన్నపిల్లల విషయంలో కూడా బాబా అలా అనుగ్రహిస్తారని చాలా నమ్మకంతో ఉండేదాన్ని. కానీ బాబా నా విషయంలో చాలా ఆలస్యంగా స్పందించేవారు. అందువల్ల నేను అనుకున్నది జరగలేదని, పిల్లలు అనారోగ్యం పాలయ్యారని, ఒక్క ఆరునెలల వరకు నా పిల్లలు అనారోగ్యం పాలుకాకుండా కాపాడలేరా అని హర్ట్ అయ్యాను. అందుకే ఇప్పటివరకు నా అనుభవాన్ని బ్లాగులో పంచుకోలేదు. "క్షమించు సాయీ. నా వల్ల ఏమైనా పొరపాటు జరిగితే నన్ను బాధపెట్టుగానీ చిన్న పిల్లల విషయంలో ఎందుకింత అలస్యం? నా చిన్నబాబు ఏం తప్పు చేశాడని తను ఆ బాధ అంతకాలం అనుభవించాలి? ఏదైనా పొరపాటు జరిగితే శిక్ష నేను అనుభవించాలిగానీ నా పిల్లలు కాదని నా ఉద్దేశ్యం. అంతే తప్ప మీమీద కోపం కాదు బాబా. బ్లాగులో ఒక్కొక్క భక్తుని అనుభవం చదువుతుంటే కళ్ళల్లోంచి నీళ్లు వస్తున్నాయి. మీరు అసాధ్యం అనుకున్న పనిని కూడా సాధ్యమయ్యేలా చేస్తున్నారు. మరి నా విషయంలో ఎందుకింత అలస్యం బాబా?"

---

సమర్పించాలనుకున్న పట్టుపంచెను బాబా స్వీకరించిన వైనం

సాయిబంధువులందరికీ నమస్కారం. నా పేరు శిరీష. నేను ఇదివరకు పంచుకున్న ఒక అనుభవంలో బాబాను, 'మీ దయతో కనపడకుండాపోయిన నా చీర దొరికితే, మీకు ఒక పట్టుపంచె సమర్పించుకుంటాను' అని మ్రొక్కుకున్నాననీ, అయన దయతో చీర దొరికిందనీ పంచుకున్నాను. ఇప్పుడు నేను సమర్పించాలనుకున్న పట్టుపంచెను బాబా ఎలా స్వీకరించి నన్ను ఆశీర్వదించారో మీతో పంచుకుంటాను. చీర దొరికినప్పటినుండి నేను, 'బాబాకు పట్టుపంచె ఎక్కడ, ఎలా సమర్పించాలి?' అని అప్పుడప్పుడు ఆలోచిస్తూ ఉండేదాన్ని. కానీ ఏ నిర్ణయానికి రాలేకపోయేదాన్ని. చివరికి, "మీరే నిర్ణయించండి బాబా" అని భారం ఆయన మీద వేసి నేను ఇంకేమీ ఆలోచించలేదు. వెంటనే నా భర్త, "పిల్లల్ని బయటకి తీసుకెళ్లి చాలా రోజులైంది కదా! వచ్చే ఆదివారం హైదరాబాద్ వెళ్దాం" అని అన్నారు. మరుక్షణం నాకు పంజాగుట్ట శ్రీసాయిబాబా మందిరం గుర్తుకు వచ్చింది. 2018లో మా నాన్నగారి సర్జరీ కోసం నేను హైదరాబాద్ వెళ్ళినప్పుడు ఆ గుడికి వెళ్లాను. అప్పుడు బాబా నన్ను ఎలా ఆశీర్వదించి, ఆనందింపజేశారో నేను ఇదివరకు మీతో పంచుకున్నాను. కానీ ఆ గుడికి వెళదామంటే మా పిల్లలు, నా భర్త ఒప్పుకుంటారో, లేదో అనుకున్నాను. ఎందుకంటే, వాళ్లు దేవుణ్ణి నమ్మరు. పైగా మేము ఉండే ఒక్కరోజులో వాళ్లు చాలా పనులు ప్లాన్ చేసుకున్నారు. అయినా నేను శనివారంనాడు బాబాకి పంచె, కండువా తెప్పించాను. వాటిని తెచ్చిన అబ్బాయి వాటికి సంబంధించిన బిల్లును నా భర్తకిచ్చాడు. ఆయనకి అవెందుకో తెలియకపోయినా బిల్లు చెల్లించి, "ఇవి ఎందుకు?" అని నన్ను అడిగారు. నేను విషయం చెప్పాను. ఆ రాత్రే మేము హైదరాబాదు వెళ్ళాము. అక్కడ డిన్నర్ చేస్తున్నప్పుడు నేను, "రేపు ఉదయం గుడికి వెళదామనుకుంటున్నాను. ఎవరైనా నాతో తోడుగా వస్తారా?" అని అన్నాను. వెంటనే నా భర్త, "నేను వస్తానులే. పిల్లలు ఆలస్యంగా నిద్రలేస్తారు కాబట్టి మనం తెల్లవారే వెళ్ళొద్దాము" అని అన్నారు. పిల్లలు కూడా, "మేము రాము" అన్నారు. అయితే మేమున్న హోటల్ నుండి పంజాగుట్ట బాబా గుడికి ఎలా వెళ్లాలో మాకు దారి తెలియదు. డ్రైవరుకి కూడా హైదరాబాదు క్రొత్త. బాబా ఆ సమస్యను ఎలా పరిష్కరించి మమ్మల్ని తమ దరికి ఎలా చేర్చుకున్నారో చూడండి. మేము మరుసటిరోజు(దీపావళి ముందురోజు) ఉదయం తయారై గూగుల్ మ్యాప్‍లో చూసుకుంటూ వెళ్ళాము. దాదాపు గుడి ఉన్న ప్రాంతంలోకి వెళ్ళాక మావారు, "ఇక్కడ చాలా సాయిబాబా టెంపుల్స్ ఉన్నాయని మ్యాప్ చూపిస్తోంది. నువ్వు వెళ్ళాలనుకునే బాబా టెంపుల్ ఏదో తెలియదు కదా! ఏదో ఒక గుడికి వెళదాం" అన్నారు. నేను సరే అన్నాను. అంతలో బాబా విగ్రహం, బాబా ఫోటో ఉన్న ఒక వాహనం(ప్రచార రథం అనుకుంటా) కనిపించింది. బాబా తమ దగ్గరకి నన్ను ఇలా ఆహ్వానిస్తున్నారనిపించి చాలా సంతోషమేసింది. మరుక్షణంలో మా డ్రైవర్ పక్క సందులోకి కారు తిప్పి నేను వెళ్లాలనుకున్న బాబా గుడి దగ్గరే ఆపాడు. నాకు చాలా చాలా సంతోషంగా అనిపించింది. కొబ్బరికాయ తీసుకుందామని షాపుకు వెళ్తే, అక్కడ గులాబీమాల అందంగా కనిపించింది. దాన్ని బాబాకి అలంకరిస్తే బాగుంటుందని అది కూడా తీసుకున్నాను. గుడి లోపలికి వెళ్ళాక బాబాను దర్శించుకుని నేను తీసుకెళ్లిన పంచె, కండువా పూజారిగారికి ఇచ్చాను. అప్పటికే బాబాకి వస్త్రాలంకరణ పూర్తయినందున పూజారిగారు, "రేపు అలంకరిస్తాము" అన్నారు. నేను, "మాది వేరే ఊరండీ. మేము మళ్ళీ రేపు రాలేమండీ" అని అన్నాను. అప్పుడు ఆ పూజారి, "కొబ్బరికాయ కొట్టి, తీసుకునిరండి" అని అన్నారు. నేను సరేనని వెళ్లొచ్చేసరికి ఇంకో పూజారి నేను ఇచ్చిన పంచె, కండువా బాబా మెడలో వేశారు. 'పూర్తిగా బాబాకి అలంకరిస్తే బాగుండేది' అని నాకనిపించింది. కానీ, ఇదివరకే బాబాని అలంకరించారు కదా అనుకున్నాను. ఇంతలో పెద్ద పూజారిగారు లేచి పంచెను తీసి బాబాకి పూర్తిగా అలంకరించి నా చేత గులాబీమాల బాబాకు వేయించారు. నాకు అమితానందంగా అనిపించింది. అది అనుభవించేవాళ్ళకి అర్థమవుతుంది అనుకుంటున్నాను. అలా నేను మ్రొక్కుకున్న పంచె‌, కండువాలను చాలా అందంగా ఒక లీలలా స్వీకరించి, బదులుగా నాకు చాలా ఆనందాన్నిచ్చారు బాబా. "థాంక్యూ బాబా". ఆరోజు నేను సమర్పించిన పంచె, కండువాల అలంకరణలో ఉన్న బాబా ఫోటోను కింద జతపరుస్తున్నాను. మీరు కూడా బాబాను దర్శించి ఆనందించండి. అనుభవం చాలా చిన్నగా వ్రాద్దామనుకున్నాను. కానీ, బాబా చాలా పెద్దగా వ్రాయించినట్లున్నారు. ఓపికగా చదివి బాబా ప్రేమలో మీరు కూడా తడిసినందుకు ధన్యవాదాలు.

---