సాయిభక్తుల అనుభవమాలిక 1396వ భాగం....

---

ఈ భాగంలో అనుభవం:

• అంతులేని శ్రీసాయి అనురాగం - రెండవ  భాగం

• 'సాయి మహరాజ్ బ్లెస్సింగ్స్' వాట్సాప్ గ్రూపు ఏర్పాటు విషయంలో బాబా అనుగ్రహం 

---

నిన్నటి తరువాయి భాగం..

శ్రీమతి రమాదేవిగారు మరికొన్ని అనుభవాలను ఇలా పంచుకుంటున్నారు.

ఇంతవరకు మా అబ్బాయిల్ని బాబా ఎలా కాపాడారో చెప్పాను. ఇప్పుడు మా అమ్మాయి విషయంలో బాబా ఎంత పరీక్ష పెట్టారో చెప్తాను. మా అమ్మాయి ‘లా’ చదివేరోజుల్లో తనతోపాటు ‘లా’ చదివే అబ్బాయిని ఇష్టపడింది. ఆ అబ్బాయి కూడా మా అమ్మాయి పట్ల అంతే ఇష్టంగా ఉండేవాడు. ఆ అబ్బాయి ఉత్తర భారతదేశానికి (నార్త్ ఇండియాకి) చెందినవాడు. వాళ్ళ కుటుంబమంతా నిష్ఠాచారపరులు. ఆ అబ్బాయికి ఇద్దరు అన్నయ్యలు, ఒక అక్కయ్య ఉన్నారు. అందరూ వాళ్ళ బంధువుల్లోనే వివాహం చేసుకున్నారు. అక్కయ్య పెళ్ళిచేసుకుని అమెరికా వెళ్ళిపోయింది. అబ్బాయి తండ్రి చిన్నవయస్సులోనే మరణించారు. తల్లికి ఇటు అత్తింటివైపు బావగార్లు, మరుదులు, అటు పుట్టింటివైపు తన తమ్ముళ్ళ బలగం బాగా ఉంది. అందువల్ల ఎటువంటి పరిస్థితుల్లోనూ ఆవిడ ఈ పెళ్ళికి ఒప్పుకోరు. ఎందుకంటే, బంధువుల్లో అవమానమన్న భయం. కానీ మావైపు మాత్రం, ‘అబ్బాయి బుద్ధిమంతుడు, అమ్మాయిని బాగా చూసుకుంటాడ’నే నమ్మకంతో మా అత్తగారు, మామగారు అందరూ ఈ పెళ్ళికి అంగీకరించారు. అసలు సమస్య ఇప్పుడే మొదలైంది. 2001లో ఇద్దరూ ‘లా’ ముగించి ఉద్యోగాల్లో చేరారు. ఆ సంవత్సరంలోనే మా పెద్దబ్బాయి పెళ్ళి కూడా తను ఇష్టపడిన అమ్మాయితోనే ఆ అమ్మాయి తల్లిదండ్రుల ఆమోదంతో సంతోషంగా, ఎంతో ఘనంగా జరిగింది. అప్పుడు మా అమ్మాయి ప్రేమించిన ఆ అబ్బాయిని వాళ్ళిద్దరి పెళ్ళి గురించి అడిగితే, “మా అమ్మని ఒప్పించి పెళ్ళి చేసుకుంటాను” అన్నాడు. కానీ ఎన్నిరోజులైనా తన నుండి ఎటువంటి అంగీకార సూచనా మాకు అందలేదు. ఎప్పుడు దీనిగురించి అడిగినా అదే మాట. “ఎంతకాలం ఇలా? ఒక టైం లిమిట్ చెప్పు” అని అంటే, “అమ్మని ఒప్పించడం కష్టం, అయినా ఒప్పిస్తాను” అని అంటాడు. పోనీ మా అమ్మాయితో, “నీకు మనవాళ్ళలోనే వేరే సంబంధాలు చూద్దాము. ఈ లోపల మంచి సంబంధం దొరికితే చేసుకో, ఎంత కాలమని ఇలా వెయిట్ (సంగతి తెలియక) చేద్దాము?” అంటే తను ఏడ్చేది. 2001 నుండి 2004 వరకు ఇలా సమయం గడిచిపోయింది. మాకు మనశ్శాంతి కరువైంది. “ఏంటి బాబా ఇలా అవుతోంది? ఆ అబ్బాయికి బలవంతంగా వేరే పెళ్ళి చేస్తే మా అమ్మాయి గతేంటి?” అని బాబా దగ్గర కూర్చుని బాధపడనిరోజు లేదు. బాబా కరుణ చూపించారు. ఆ అబ్బాయి పట్టుదల జయించింది. ఏ విధంగా, ఎలా ఒప్పించాడో, వాళ్ళెలా ఒప్పుకున్నారో అంతా బాబా మహిమ, అంతే. 2004, నవంబరులో మా అమ్మాయి వివాహం తను ప్రేమించిన ఆ అబ్బాయితో చాలా ఘనంగా జరిగింది. అబ్బాయి తరఫువాళ్ళంతా కూడా చాలా సంతోషించారు. ఇది బాబా కరుణతోనే జరిగింది అనటానికి నిదర్శనం ఇప్పుడు చెప్తాను. మా అమ్మాయి వివాహం జరిగిన తరువాత ఒకరోజు నేను నిశ్చింతగా, తృప్తిగా నిద్రపోతున్నాను. కలలో సాయిదేవుడు దర్శనమిచ్చారు. ఈసారి కలలో బాబా నాతో స్పష్టంగా, “ఏంటీ, అమ్మాయి పెళ్ళైందా? ఇప్పుడు సంతోషమేనా?” అని అన్నారు. నేను, “ఆఁ, బాబా, నీకెలా కృతజ్ఞతలు చెప్పాలి?” అన్నాను. “అది సరే, మరి నాకేం ఇస్తావు?” అన్నారు బాబా. “నీకు నేనేం ఇవ్వగలను బాబా?” అని నేను అంటే, “ఒక పని చెయ్యి. అమ్మాయి ఫోటోని నా దగ్గరే పెట్టు” అన్నారు బాబా. అంతే, ఆ తరువాత నాకు మెలకువ వచ్చింది. ఉదయం నిద్రలేచిన వెంటనే మా అమ్మాయి ఫోటోని బాబా ఫోటో దగ్గర పెట్టి జాగ్రత్తగా అలాగే ఉంచాను. బాబా ఇలా ఎందుకన్నారో ఇప్పటికీ నాకు తెలియదు. కానీ నా మనసుకు ఒక్కటే తోచింది, ‘అమ్మాయి ఫోటో బాబా దగ్గర ఉంది అంటే అమ్మాయి బాబా సంరక్షణలో ఉన్నట్లే. ఇక అమ్మాయి భారం, బాధ్యత అంతా బాబాదే' అని. మా అమ్మాయి ఒక్కతే తన అత్తవారింట్లోకి వేరే ఇంటినుండి వెళ్ళింది. అందువల్ల వాళ్లంతా తనను ఎలా చూసుకుంటారో అని నేను చాలా భయపడ్డాను. కానీ ఆ భయమేమీ లేకుండా బాబా దయవల్ల తన అత్తగారు, వాళ్ళవాళ్ళంతా కూడా అమ్మాయిని బాగా చూసుకుంటున్నారు. మా అల్లుడైతే మా అమ్మాయిని కంటికి రెప్పలాగా, ప్రాణంగా చూసుకుంటాడు. వివాహమైన సంవత్సరంలోపే మా అమ్మాయి పండంటి బాబుకి జన్మనిచ్చింది.  “ధన్యవాదాలు బాబా! అంతా నీ దయ, నీ దీవెన తండ్రీ.”

ఇప్పుడు, సాయిబాబా మావారిని ఎంత పెద్ద ప్రమాదం నుండి కాపాడారో చెప్తాను. ఇది 2017 నాటి మాట. మాకు బాగా దగ్గరి బంధువు ఒకాయన మెహబూబ్‌నగర్ జిల్లాలోని కొల్లాపురంలో ఉంటారు. ఒకరోజు ఆయన మరణించిన వార్త మాకు తెలిసింది. వారి భార్యని పలకరించి వద్దామని ఉదయాన్నే నేను, మావారు కారులో బయలుదేరి వెళ్ళాము. హైదరాబాద్ నుండి ఆ ఊరికి కారులో వెళ్ళడానికి మూడున్నర గంటల సమయం పడుతుంది. అక్కడికి చేరుకుని, జరగాల్సిన కార్యక్రమాలన్నీ ముగిసిన తరువాత మళ్ళీ అక్కణ్ణించి సాయంత్రం 4 గంటలకు ఇంటికి బయలుదేరాము. ఈసారి మాతోపాటు మావారి పెద్దమ్మ కొడుకు వచ్చాడు. ఆ అబ్బాయి ముందు సీటులో కూర్చున్నాడు. మావారు డ్రైవ్ చేస్తున్నారు. వాళ్ళిద్దరూ ఏదో మాటల్లో పడ్డారు. మాటల్లో పడి ఆ అబ్బాయి సీట్ బెల్ట్ పెట్టుకోలేదు. రోడ్డు చాలా బాగుండటంతో స్పీడుగా డ్రైవ్ చేస్తున్న మావారు ఉన్నట్టుండి ఎదురుగా రోడ్డుపై ఒక పెద్ద గుంతని చూశారు. ఆ స్పీడులో కారు ఆ గుంతలో పడితే కారు బోల్తా కొడుతుంది. అందువల్ల, ఆ గుంతని తప్పించే ప్రయత్నంలో కారుని ప్రక్కకి తిప్పాలని ప్రయత్నించేసరికి ఆ స్పీడుకి కారు బ్యాలెన్స్ తప్పి, అదే స్పీడులో రోడ్డుకి మరోవైపున్న పెద్ద మైలురాయికి గుద్దుకుని ఆగిపోయింది. అసలు ఏం జరుగుతోందో నాకేమీ అర్థం కాలేదు. ‘సాయీ, సాయీ’ అంటున్నాను. కారు ముందుభాగం మొత్తం ఇంజనుతో సహా నుగ్గునుగ్గు అయిపోయింది. ఇక్కడే బాబా తన కరుణామృతాన్ని మాపై వర్షించారు. అదెలా అంటే.. అంత పెద్ద ప్రమాదంలో కూడా సీట్ బెల్ట్ పెట్టుకోని ఆ అబ్బాయికిగానీ, డ్రైవ్ చేస్తున్న మావారికిగానీ ఎక్కడా ఏమాత్రం దెబ్బలు తగల్లేదు. అంతేకాదు, కారు పూర్తిగా బ్యాలెన్స్ తప్పి అటు ఇటు తిరుగుతూ రోడ్డుకి ఇవతలివైపుకి వచ్చినప్పుడు, ముందునుంచి గానీ, వెనకనుంచి గానీ ఏదైనా బండి వచ్చుంటే ఆ పరిస్థితి ఎలా ఉండేదో ఊహించుకోవటానికే భయంగా ఉంది. జరిగిన ప్రమాదం కారణంగా కారు ఇక నడిపే పరిస్థితుల్లో లేదు. మేము ఆగిన ప్రదేశం నుండి 30, 40 నిమిషాల ప్రయాణ దూరం వరకు ఏ చిన్న ఊరు కూడా లేదు. ఎటూ తోచని పరిస్థితి. మళ్ళీ బాబా ‘నేనున్నాను’ అన్నారు. హైదరాబాద్ నుండి ఈ కార్యక్రమానికి వచ్చిన వేరే బంధువుల కార్లు వెనకాలే వచ్చాయి. మా కారుని చూసి వాళ్ళు ఆగిపోయారు. ముందుగా, ఒక కారులో స్థలముంటే అందులో నన్ను హైదరాబాదుకు పంపించారు. తర్వాత మావారు హైదరాబాదులోని మా కారు కంపెనీవాళ్ళని ఫోన్ ద్వారా కాంటాక్ట్ చేయాలని ప్రయత్నిస్తుంటే ఎంతకీ సిగ్నల్స్ దొరకలేదు. అతికష్టం మీద సిగ్నల్స్ దొరికిన తర్వాత వాళ్ళతో మాట్లాడి విషయం వివరించారు. వాళ్ళు హైదరాబాద్ నుండి వచ్చి, మా కారుని వాళ్ళ వెహికల్‌కి తాడుతో కట్టి హైదరాబాదులోని కంపెనీ షెడ్డుకి తీసుకెళ్ళారు. ఆ తరువాత మావాళ్ళు ఇంటికి చేరుకునేసరికి సమయం రాత్రి 11 గంటలయింది. అంతవరకు ఆ అబ్బాయి మావారికి తోడుగా ఉన్నాడు. కారు డ్యామేజ్ అయినప్పటికీ ఎవరికీ ఏ ప్రమాదం లేకుండా బాబా చల్లగా కాపాడారు, అంతే చాలు. “నీకు శతకోటి వందనాలు దయాసముద్రా!”

మీకు ఇంతకుముందు మా చిన్నబ్బాయి ఇంజనీరింగ్ సెలవులకు వచ్చినప్పటి యాక్సిడెంట్ గురించి చెప్పాను. ఇప్పుడు ఆ సాయితండ్రి మా చిన్నబ్బాయిని మరో పెద్ద సమస్య నుంచి ఎలా రక్షించారో చెప్తాను. మా చిన్నబ్బాయి 2001లో ఇంజనీరింగ్ పూర్తిచేసి, ఎమ్.ఎస్ చేయడానికి అమెరికా వెళ్ళి అక్కడే సెటిలయ్యాడు. 2004లో మా అబ్బాయి పెళ్ళి, మా అమ్మాయి పెళ్ళి ఒక్కసారే 5 రోజుల వ్యవధిలో చేశాము. మా కోడలు 2008లో గర్భవతి అయింది. తనకి 2009 జులైకి డెలివరీ డేట్ ఇచ్చారు డాక్టర్లు. మా కోడలి అమ్మానాన్నలు డెలివరీ టైమ్‌కి అమెరికా వెళితే, వాళ్ళు వచ్చిన తరువాత నేను వెళదామనీ, అలా అయితే అమెరికాలో ఉన్నవాళ్ళకి ఎక్కువ కాలం సహాయంగా ఉన్నట్లు ఉంటుందనీ అనుకున్నాను. మా వియ్యంకులు వీసాకి అప్లై చేసుకున్నారు. అప్పటికి ఇంకా వీసా రాలేదు. అక్కడ అమెరికాలో మా కోడలు ఎప్పుడు చెకప్‌కి వెళ్ళినా, ‘అంతా బాగానే ఉంది, కానీ లోపల బేబీ ఎదుగుదల సరిగ్గా లేదు’ అని డాక్టర్ అనేవారు. వీళ్ళు ఆందోళనపడుతుంటే, ‘భయపడాల్సింది ఏదీ లేదు’ అనేవారు. ఈ లోపల ఊహించని సంఘటన జరిగింది. సరిగ్గా పాపకి 6 నెలలప్పుడు ఏప్రిల్ నెలలో మా కోడలి ఆరోగ్యం బాగా విషమించింది. దాంతో తనను ఎమర్జన్సీలో చేర్చుకుని, ఆపరేషన్ చేసి బేబీని బయటికి తీసి ఇంక్యుబేటర్‌లో ఉంచారు డాక్టర్లు. తల్లిని ఐ.సి.యులో ఉంచారు. మా అబ్బాయికి కాళ్ళు చేతులు ఆడలేదు. విషయం తెలిశాక ఇక్కడ మా పరిస్థితీ అంతే. భగవంతుడి దయవల్ల 2007లో నేను మా పెద్దకోడలి డెలివరీ కోసమని (ఆ సమయంలో వాళ్ళు అమెరికాలో ఉన్నారు.) అమెరికా వెళ్ళివచ్చాను. నాకు 10 సంవత్సరాల అమెరికా వీసా ఉంది. అందువల్ల, ఇంకేమీ ఆలోచించకుండా వెంటనే నేను మా చిన్నబ్బాయి వద్దకు వెళ్ళిపోయాను. నన్ను చూడగానే మా అబ్బాయి ముఖంలో సంతోషం కనిపించింది. నేను వెళ్ళేటప్పటికి మా కోడలు కొద్దిగా కోలుకుంది. కానీ పాప పరిస్థితి మాత్రం ఆందోళనకరంగానే ఉంది. అటువంటి పరిస్థితుల్లో కూడా పాప ఫోటో ఒకదాన్ని వాళ్ళింట్లో ఉన్న పెద్ద బాబా ఫోటో పాదాల దగ్గర పెట్టాడు మా అబ్బాయి. అది చూసి నాకెందుకు అనిపించిందో తెలీదు, ‘పాప చేరవలసిన చోటుకే చేరింది. ఇంక అంతా బాబానే చూసుకుంటారు’ అని. మా కోడలు, మా వియ్యంకులు కూడా బాబాకి చాలా మంచి భక్తులు. పాప పూర్తిగా 3 నెలలపాటు ఇంక్యుబేటర్, వెంటిలేటర్ మీదే పెరిగింది. డాక్టర్లు మాత్రం పాప కోలుకుంటుందనిగానీ, కోలుకున్నా ఆరోగ్యంగా, మామూలుగా ఉంటుందనిగానీ మాకు ధైర్యం చెప్పలేదు. ఆ మూడు నెలలు ఎలా గడిచాయో తెలియదు. బాబాపై భారం వేసి, రోజుకి 108 సార్లు చొప్పున 40 రోజులు సాయిచాలీసా పారాయణ చేయాలనుకుని పారాయణ మొదలుపెట్టాను. సరిగ్గా 40వ రోజున ఆ సంవత్సరం గురుపూర్ణిమ వచ్చింది. బాబా కరుణ కురిపించారు. జూలై 22కి పాప ఇంటికి వచ్చింది. మొదట్లో కొన్ని సమస్యలు వచ్చాయి, కానీ బాబా దయవల్ల అవి కూడా సమసిపోయాయి. ఈ లోపల మా వియ్యంకులు కూడా అమెరికా వచ్చేశారు. తర్వాత నెమ్మదిగా పాప పూర్తిగా కోలుకుంది. ఇప్పుడు పాప చాలా చక్కగా, ఆరోగ్యంగా ఉంది. అమెరికాలో 8వ తరగతి చదువుకుంటోంది. పాప ఫోటోని బాబా దగ్గర చూసినప్పుడు నాకు కలిగిన ఆ తలంపును బాబా నిజమని నిరూపించారు. మా అందరికీ, ముఖ్యంగా మా అబ్బాయికి, కోడలికి ఎంతటి చింతను తొలగించి మనశ్శాంతిని బాబా ప్రసాదించారో కదా! “బాబా, నీ ప్రేమకు కొలత ఎక్కడిది తండ్రీ? నిరుపమానమైన ఈ నీ ప్రేమను, కరుణను ఎంతని పొగడను స్వామీ?”.

ఇంతవరకు బాబా తన లీలల ద్వారా తనపైన నాకున్న నమ్మకాన్ని పెంచుతూ వచ్చారు. తరువాత నా నమ్మకాన్ని పరీక్షించడానికి అన్నట్లు నాకు ఒక సమస్యని ఇచ్చారు. దాని గురించి రేపటి భాగంలో పంచుకుంటాను.

---

'సాయి మహరాజ్ బ్లెస్సింగ్స్' వాట్సాప్ గ్రూపు ఏర్పాటు విషయంలో బాబా అనుగ్రహం

సాయిభక్తులకు బాబా ఆశీస్సులు సదా ఉండాలని కోరుకుంటూ ఒక స్వీయ అనుభవాన్ని పంచుకుంటున్నాను. బాబా ప్రేమ అనంతం. సదా మనకు తోడుగా ఉంటూ చిన్న, పెద్ద కోరికలను తీరుస్తూ, మనకొచ్చే సమస్యలను పరిష్కరిస్తూ, కష్టాలను గట్టెక్కిస్తూ ఆయన మనపై చూపే ప్రేమ అపారమైనది. ఆ ప్రేమను పొంది మనం మాత్రమే ఆస్వాదిస్తూ ఉండలేము. తోటి భక్తులతో పంచుకుని మరింత ఆనందాన్ని పొందుతుంటాము. అందుకోసంగా బాబా ఆశీస్సులతో ఏర్పడినదే ఈ 'సాయి మహరాజ్ సన్నిధి' బ్లాగ్. ఎందరో భక్తులు తాము పొందిన బాబా ప్రేమను ఈ బ్లాగ్ ద్వారా తోటి భక్తులకు పంచుతున్నారు. వాళ్లందరికీ మా అందరి తరఫున ధన్యవాదాలు. ఇకపోతే, మిగతా భక్తులకు కూడా తమ అనుభవాలను పంచుకోవాలని ఉన్నా చిన్న అనుభవమేనన్న సంకోచంతో ఆగిపోతూ ఉండొచ్చు. కానీ అనుభవం చిన్నదైనా, పెద్దదైనా అది బాబా ప్రేమ. ఆ ప్రేమను పంచుకోవాలనే ఆరాటమైతే దాదాపుగా భక్తులందరికీ ఖచ్చితంగా ఉంటుంది. కనీసం ఒక్కరితోనైనా పంచుకుని ఆనందపడతారు. అందుకే పెద్ద పెద్ద అనుభవాలను, కొంచెం వివరంగా ఉండే అనుభవాలను బ్లాగులో ప్రచురించడం ద్వారా అందరితో పంచుకుంటున్నట్లుగానే చిన్న చిన్న అనుభవాలను పంచుకునేందుకు అనువుగా ఒక వాట్సాప్ గ్రూప్ ఏర్పాటు చేయాలని నాకనిపించింది. అంతేకాదు, బాబా ప్రేమను(అనుభవాలను) వివరంగా వ్రాయకుండా, 'బ్లాగులో పంచుకుంటే, తమ కోరిక నెరవేరింది' అని ఈమధ్య వస్తున్న సంక్షిప్త అనుభవాలను కూడా ఆ గ్రూపులో భక్తులు నేరుగా పంచుకోవచ్చు, తద్వారా ఆ భక్తుల మ్రొక్కులూ తీరుతాయి, వాటిని బ్లాగులో ప్రచురించలేకపోతున్నామన్న అపరాధభావం మాకూ ఉండదని కూడా నాకు అనిపించింది. అయితే, 'ఆ ఆలోచన సరైనదా, కాదా? దాన్ని ఆచరణలో పెడితే నేను తప్పు చేసిన వాడినవుతానా?' అన్న సందిగ్ధంలో పడ్డాను. అందువల్ల, "గ్రూపు ఏర్పాటు చేయాలో, వద్దో తెలియజేయమ"ని బాబానే అడిగాను. మరుసటిరోజు ఉదయం, "నువ్వు ఎటువంటి ఆందోళన చెందకుండా నీకు సంతోషాన్నిచ్చే పనిని చేస్తూ ఉండు. దైవం నీ పట్ల ఎంతో దయగా ఉంటాడు. అల్లా భలా కరేగా!" అని బాబా వచనం వచ్చింది. దానిని బట్టి నేను అనుకున్నది చేయమని బాబా చెప్తున్నట్లు అనిపించినప్పటికీ, బాబా సందేశాన్ని సరిగానే తీసుకుంటున్నానా అన్న సందేహం కలిగింది. అందువల్ల, "మీ సందేశాన్ని సరిగానే తీసుకున్నానని స్పష్టంగా తెలియజేయండి బాబా" అని అనుకున్నాను. తర్వాత ఒక ఇంగ్లీషు బ్లాగులో సాయిభక్తుల అనుభవాలు చదువుతుంటే అక్కడ ఒక భక్తురాలు ఒక విషయం గురించి బాబాను అడిగాననీ, ఆ తర్వాత శిరిడీ లైవ్ దర్శనం చూస్తుంటే బాబా పాదాల చెంత ఒక పువ్వు కనిపించిందనీ, అంతకుముందు అక్కడ లేని పువ్వు అప్పుడు కనిపించడం తనడిగిన విషయానికి బాబా ఇచ్చిన శుభాశీస్సులనీ పంచుకున్నారు. అది చదివిన నేను, "బాబా! నాకు కూడా అలా సమాధానమిస్తారా?" అని అనుకున్నాను. అయితే, అలా ఏదో యథాలాపంగా  అనుకున్నానేగానీ తరువాత దాని గురించి పెద్దగా ఆలోచించలేదు. అంతటితో ఆ విషయాన్ని మర్చిపోయాను. కానీ బాబా మర్చిపోరుగా! అదేరోజు రాత్రి నేను శిరిడీ లైవ్ ఓపెన్ చేస్తే, అప్పుడు అక్కడున్న పూజారులు మారుతున్నారు. సాధారణంగా అలా పూజారులు మారే సమయంలో అప్పటివరకు అక్కడున్న పూజారి, కొత్తగా వచ్చిన పూజారి బాబా పాదాలకు, సమాధికి తమ శిరస్సునానించి నమస్కరించుకుంటారు. అది నాకు ఎంతో ఇష్టమైన సన్నివేశం. ఆ పూజారుల స్థానంలో నన్ను ఊహించుకుంటూ బాబాకు నమస్కరించి వారి అనుగ్రహాన్ని అమితంగా ఆస్వాదిస్తాను. ఆరోజు కూడా ఆ సన్నివేశాన్ని ఆస్వాదిస్తుండగా కొత్తగా వచ్చిన పూజారి బాబా పాదాలకు నమస్కరించిన మీదట బాబా పాదాలపై ఒక ఎర్ర గులాబీపువ్వు ఉంచారు(అంతకుముందు అది లేదక్కడ). ఆ దృశ్యాన్ని చూస్తూనే, ఉదయం నేను చదివిన ఆ భక్తురాలి అనుభవం, 'నాకు కూడా అలా ఇస్తారా బాబా?' అని అనుకోవడం గుర్తొచ్చింది. అలాగే వాట్సాప్ గ్రూపు ఏర్పాటు చేయడంలో ఉదయం బాబా ఇచ్చిన సందేశం కూడా సరిగా తీసుకున్నాను అని అర్థమై అమితానందభరితుడనయ్యాను. ఇంక బాబా అనుమతితో నా ఆలోచనకు రూపాన్నిస్తూ 'Sai Maharaj Blessings' పేరుతో వాట్సాప్ గ్రూపు క్రియేట్ చేశాను. ఈ గ్రూపులో భక్తులు బాబా తమకి ప్రసాదించిన (కేవలం) చిన్న చిన్న అనుభవాలను (బాబా ప్రేమను) ఎప్పుడు కావాలంటే అప్పుడు తోటి భక్తులతో పంచుకోవచ్చు. అలాగే, వివరంగా వ్రాయలేక కేవలం బ్లాగులో పంచుకుంటే కోరిక నెరవేరిందని క్లుప్తంగా చెప్పే అనుభవాలను కూడా ఈ గ్రూపులో పంచుకోవచ్చు.

• పెద్ద పెద్ద అనుభవాలను, వివరంగా వ్రాసే అనుభవాలను మాత్రం నా పర్సనల్ వాట్సాప్  నెంబరు: 7842156057కి పంపండి. వాటి వాక్యనిర్మాణాలు, అక్షరదోషాలు సరిచేసి బ్లాగులో ప్రచురిస్తాము. అలా బాబా ప్రేమను తోటి భక్తులకు అందుబాటులో ఎప్పటికీ ఉంచుదాం.

• ఈ గ్రూపులో కేవలం చిన్ని చిన్ని అనుభవాలనే పంచుకోవాలని, ఇతరత్రా విషయాలను షేర్ చేసి తోటి భక్తులను ఇబ్బందిపెట్టవద్దని సవినయంగా మనవి చేసుకుంటున్నాము.

గ్రూపులో జాయిన్ అయేందుకు క్రింద లింక్ ఇస్తున్నాను. ఆసక్తి ఉన్నవారు జాయిన్ అవ్వవలసిందిగా మనవి. 

'Sai Maharaj Blessings' వాట్సాప్ గ్రూపు లింక్: https://chat.whatsapp.com/KT31TRFUZhUEy8JqF0RPNi

---