శ్రీ సచ్చిదానంద సద్గురు సాయినాథ్ మహారాజ్ కీ జై
శ్రద్ధ - సబూరి
పూనా నివాసి పద్మావతి వెయిద్ తన అనుభవాన్ని ఇలా చెప్తున్నారు.
"నా జీవితం మొత్తం సాయినాథుని చుట్టూ తిరుగుతూ ఉంది. నేను ఆయన లేకుండా ఒక్కక్షణం కూడా జీవించలేను. కొంతకాలం క్రితం మా అబ్బాయిని చూడటానికి ముంబాయి వెళ్ళాను. అక్కడికి వెళ్ళిన మరుసటిరోజు నేను జబ్బుపడ్డాను. మా అబ్బాయి తనకి తెలిసిన వైద్యుడి చేత చికిత్స చేయించాడు. రెండురోజులకి నేను చాలావరకు కోలుకున్నాను. ఆ రెండురోజులు నేను బాబా మందిరానికి వెళ్ళలేకపోవడంతో, కోలుకున్న వెంటనే ఇక ఆగలేక దగ్గరలో ఉన్న బాబా మందిరానికి వెళ్ళాను. బాబా దర్శనం చేసుకున్నాక చాలా సంతోషంగా అనిపించింది. మరుసటిరోజు నడుస్తుండగా జారి క్రింద పడబోయాను. అంతలో నేను చూస్తుండగా తెల్లని కఫ్నీ ధరించిన ఒక చేయి నా భుజాన్ని పట్టుకుంది. ఆ చేయి నేను నేలమీద కూర్చునేదాకా నాకు సహాయం చేసింది. ఆ తరువాత, క్రింద పడకుండా నాకు సహాయం చేసింది ఎవరా అని వెనక్కు తిరిగి చూసాను. కానీ, అక్కడ ఎవరూ లేరు! నిజానికి నేనే క్రింద పడుతున్నప్పుడు నా చేతులు ఉపయోగించవచ్చు. కానీ, 80 ఏళ్ళ వయస్సులో నాకేమన్నా ఫ్రాక్చర్ అవుతుందేమోనని భయపడ్డాను. ఎందుకంటే, నా వయస్సున్న నా స్నేహితురాలు ఒకామె ఇదివరకు క్రింద పడినప్పుడు తన మణికట్టు ఎముకలు విరిగి పోయాయి. దానివలన ఆమె ఎంత బాధపడిందో నాకు తెలుసు. ఇప్పుడు బాబా నన్ను క్రింద పడకుండా కాపాడినందువల్ల నాకు ఆ నొప్పి, బాధ రెండూ లేవు. ఇంటికి తిరిగి వచ్చిన తరువాత నేను వైద్యుడి వద్ద పరీక్ష చేయించుకోవడానికి వెళ్ళాను. ఆయన పరీక్షించిన తరువాత, "క్రింద పడినప్పటికీ మీకేమీ జరగలేదు. అంతా బాగుంది. నిజంగా ఇది అద్భుతం! ఎముకలు ఏమైనా విరిగి ఉంటే తప్పనిసరిగా శస్త్రచికిత్స అవసరం అయ్యేది" అని చెప్పారు. నా మనస్సులోనే, "బాబా నాతో ఉండగా విధి నన్నేం చేయగలదు? నేను క్రింద పడాలని విధి నిర్ణయించినా, బాబా ఆ విధిని తప్పించి నన్ను కాపాడారు" అని అనుకుని బాబా దయకు నేను కృతజ్ఞతలు తెలుపుకున్నాను. నేను రోజూ, "నేను చనిపోయిన తరువాత నన్ను నీ చెంతకు చేర్చుకో! ఎప్పుడూ నన్ను వదిలిపెట్టకు" అని బాబాను ప్రార్థిస్తూ ఉంటాను".
"నా జీవితం మొత్తం సాయినాథుని చుట్టూ తిరుగుతూ ఉంది. నేను ఆయన లేకుండా ఒక్కక్షణం కూడా జీవించలేను. కొంతకాలం క్రితం మా అబ్బాయిని చూడటానికి ముంబాయి వెళ్ళాను. అక్కడికి వెళ్ళిన మరుసటిరోజు నేను జబ్బుపడ్డాను. మా అబ్బాయి తనకి తెలిసిన వైద్యుడి చేత చికిత్స చేయించాడు. రెండురోజులకి నేను చాలావరకు కోలుకున్నాను. ఆ రెండురోజులు నేను బాబా మందిరానికి వెళ్ళలేకపోవడంతో, కోలుకున్న వెంటనే ఇక ఆగలేక దగ్గరలో ఉన్న బాబా మందిరానికి వెళ్ళాను. బాబా దర్శనం చేసుకున్నాక చాలా సంతోషంగా అనిపించింది. మరుసటిరోజు నడుస్తుండగా జారి క్రింద పడబోయాను. అంతలో నేను చూస్తుండగా తెల్లని కఫ్నీ ధరించిన ఒక చేయి నా భుజాన్ని పట్టుకుంది. ఆ చేయి నేను నేలమీద కూర్చునేదాకా నాకు సహాయం చేసింది. ఆ తరువాత, క్రింద పడకుండా నాకు సహాయం చేసింది ఎవరా అని వెనక్కు తిరిగి చూసాను. కానీ, అక్కడ ఎవరూ లేరు! నిజానికి నేనే క్రింద పడుతున్నప్పుడు నా చేతులు ఉపయోగించవచ్చు. కానీ, 80 ఏళ్ళ వయస్సులో నాకేమన్నా ఫ్రాక్చర్ అవుతుందేమోనని భయపడ్డాను. ఎందుకంటే, నా వయస్సున్న నా స్నేహితురాలు ఒకామె ఇదివరకు క్రింద పడినప్పుడు తన మణికట్టు ఎముకలు విరిగి పోయాయి. దానివలన ఆమె ఎంత బాధపడిందో నాకు తెలుసు. ఇప్పుడు బాబా నన్ను క్రింద పడకుండా కాపాడినందువల్ల నాకు ఆ నొప్పి, బాధ రెండూ లేవు. ఇంటికి తిరిగి వచ్చిన తరువాత నేను వైద్యుడి వద్ద పరీక్ష చేయించుకోవడానికి వెళ్ళాను. ఆయన పరీక్షించిన తరువాత, "క్రింద పడినప్పటికీ మీకేమీ జరగలేదు. అంతా బాగుంది. నిజంగా ఇది అద్భుతం! ఎముకలు ఏమైనా విరిగి ఉంటే తప్పనిసరిగా శస్త్రచికిత్స అవసరం అయ్యేది" అని చెప్పారు. నా మనస్సులోనే, "బాబా నాతో ఉండగా విధి నన్నేం చేయగలదు? నేను క్రింద పడాలని విధి నిర్ణయించినా, బాబా ఆ విధిని తప్పించి నన్ను కాపాడారు" అని అనుకుని బాబా దయకు నేను కృతజ్ఞతలు తెలుపుకున్నాను. నేను రోజూ, "నేను చనిపోయిన తరువాత నన్ను నీ చెంతకు చేర్చుకో! ఎప్పుడూ నన్ను వదిలిపెట్టకు" అని బాబాను ప్రార్థిస్తూ ఉంటాను".
మూలం: సాయిప్రసాద్ పత్రిక, దీపావళి సంచిక 1996.
🕉 sai Ram
ReplyDelete