సాయిభక్తుల అనుభవమాలిక 1894వ భాగం....

---

ఈ భాగంలో అనుభవం:

• యాదృచ్చికం కాదని, తామే ఇచ్చామని నిదర్శనమిచ్చిన బాబా

---

నా పేరు కుమారి. వయసు 30 సంవత్సరాలు. నాకు 8 ఏళ్ళ వయసున్నప్పుడు మా నాన్న క్యాన్సర్‌తో మంచం పట్టారు. మా అమ్మ, నానమ్మ, తాతయ్య ఎప్పుడూ హాస్పిటళ్ళ చుట్టూ తిరుగుతుండేవారు. చివరికి నాన్న చనిపోవడం ఆ చిన్నవయసులోనే నేను చూశాను. తర్వాత మా అమ్మ చాలా కష్టపడి నన్ను, మా చెల్లిని చదివించింది. నేను కాలేజీ చదువుతున్నప్పుడు ఒక స్నేహితురాలు నువ్వు ప్రతి గురువారం ఉపవాసం ఉంటే, బాబాకి పూజ చేస్తే నీకు చాలా మంచి జరుగుతుందని చెప్పింది. అప్పుడు నేను కొన్నాళ్లు తను చెప్పినట్లు చేసి, తర్వాత చేయలేక ఆపేశాను. నిజానికి బాబా ఒక సద్గురువని నాకు అప్పుడు తెలీదు. ఏదో స్నేహితురాలు చెపితే ఆసక్తిగా అనిపించి చేశాను. కానీ బాబాకి సంబంధించిన కొన్ని విషాద గీతాలు విన్నాక నేను ఆనందాన్ని ఆస్వాదించాలి గాని ఇలా ఈ విషాద గీతాలు వింటే నాకు జీవితం మీద అదే అనుభూతి కలుగుతుందనిపించి బాబాని పూజించడం మానేసాను. నాకప్పుడు బాబానే నా జీవితం అవుతారని తెలియలేదు.

నేను గ్రాడ్యుయేషన్ పూర్తైన తర్వాత ఒక 2 సంవత్సరాలు వేరే టౌన్‌లో పీజీ చేశాను. ఒకసారి నా క్లోజ్ ఫ్రెండ్ తన పుట్టినరోజునాడు గుడికి వెళదామని నన్ను బాబా గుడికి తీసుకెళ్ళింది. అప్పుడు కూడా నేను బాబాకి కనెక్ట్ అవ్వలేదు. తర్వాత ఒకసారి అదే గుడిలో వేరే ఫ్రెండ్‌ని కలవాల్సి వచ్చి కలిసాను. అప్పుడు కూడా ఏదో నామమాత్రంగా బాబాకి దణ్ణం పెట్టుకొని వచ్చేసాను. నాకు 22 సంవత్సరాలు వచ్చాక ఉద్యోగం, కుటుంబం మరియు వ్యక్తిగత సమస్యలు కారణంగా నేను చాలా ఒత్తిడికి లోనయ్యాను. తట్టుకోలేక ఆహారం ముందు పెట్టుకొని ఏడ్చేదాన్ని. చాలా రోజులు ఒంటరిగా గదిలో ఉండిపోయాను. జాతకాలు, గుడులు, పూజలు మీద మక్కువ పెరిగి అదే పనిగా ఉండేదాన్ని. అలా ఒక సమయంలో వేరే ఉద్యోగం కోసం ప్రయత్నిస్తూ అన్నీ గుడులకు వెళ్ళినట్లే బాబా గుడికి వెళ్ళాను. తర్వాత నాకు ఒక మంచి కంపెనీలో ఉద్యోగం వచ్చింది. అది బాబా వల్లే వచ్చిందని నేను గుర్తించనప్పటికీ ఉద్యోగరీత్యా వేరే సిటీకి వెళ్లేముందు ఏదైనా గుడికి వెళ్లాలని తయారై హాస్టల్ ఫ్రెండ్‌ని రమ్మని అడిగితే తను, "ఎందుకిప్పుడు గుడికి? అక్కడికి వెళ్లాకే నీకు ఉద్యోగం వచ్చిందని సెటిమెంటా?" అనింది. నేను ఏమో తెలీదు అన్నాను. కానీ ఆ సెంటిమెంట్ వల్లనే ఏమో నేను వేరే రోజు ఆ ఉద్యోగంలో చేరాలని వచ్చినా "గురువారం జాయిన్ అవుతాన"ని చెప్పాను. సరే, తర్వాత నేను హాస్టల్ ఖాళీ చేసి ఇంటికివెళ్ళిపోయి, 2018, అక్టోబరు 21న మా ఇంటి నుండి మూడు గంటల ప్రయాణ దూరంలో ఉన్న టౌన్ నుంచి నేను ఉద్యోగం చేయాల్సిన సిటీకి వెళ్ళడానికి టికెట్ బుక్ చేసుకున్నాను. నేను ఎప్పుడు హైదరాబాద్ వెళ్లినా దారిలో 2 సార్లు దాబా దగ్గర టాయిలెట్ కోసం బస్ ఆపేవాళ్ళు. అలాగే ఆపుతారనుకుంటూ నేను వెళ్లి బస్సు ఎక్కాను. మొదటిసారి దూర ప్రయాణం కాబట్టి నాకు టాయిలెట్ కోసం బస్సులు ఎక్కువగా ఆపరని నాకు తెలీదు. బస్సు బయలుదేరాక ఎక్కడో ఒక బహిరంగ ప్రదేశంలో బస్సు ఆపారు. మగవాళ్ళు వెళ్లి వచ్చారు. ఆడవాళ్లు అందరూ నిద్రపోతున్నారు. నేను ఇక్కడ కేవలం మగవాళ్లకోసం ఆపి ఉంటారు, తర్వాత ఎక్కడైనా దాబా దగ్గర ఆడవాళ్లకోసం ఆపుతారు కాబోలు అనుకున్నాను. ఒక గంట అయ్యేసరికి నాకు టాయిలెట్ అర్జెంట్ అయి కడుపునొప్పి మొదలైంది. ఆ సమయంలో నేను అనుభవించిన నరకం బాబాకే తెలుసు. ఏం చేయాలో తెలియలేదు. వెళ్లి, డ్రైవర్‌ని బస్సు ఆపమంటే, "ఇంకో గంట, రెండు గంటల వరకు టౌన్ ఏదీ లేదు. అప్పటివరకు ఆపము. అయినా ఇందాకా ఆపాము కదా!" అని అన్నాడు. కానీ వాళ్ళప్పుడు కనీసం టాయిలెట్ కోసం ఆపామని చెప్పను కూడా చెప్పలేదు. ఇప్పుడేమో అలా అన్నారు. ఇంకా అడిగితే అందరి ముందు తిడితే అల్లరిపాలవుతానేమోనని వచ్చి నా సీటులో కూర్చొని ఏడ్చాను. మద్యలో ఏదైన చిన్న ఊరు వస్తే దిగిపోదామని అనిపించింది. కానీ అప్పుడు సమయం సుమారు రాత్రి 12 గంటలు. ఈ బస్సు దిగితే వేరే బస్సులు ఆపరు. పోనీ కారు ఏదైనా ఎక్కుదామంటే నా దగ్గర అంత డబ్బులు లేవు. అమ్మ కేవలం ఖర్చులవరకు ఇచ్చి అక్కడికి వెళ్ళాక నా అకౌంటులో వేస్తానని చెప్పింది. ఎవరైనా తెలిసినవాళ్ళకి కాల్ చేసినా వాళ్ళు కారు తీసుకొని రావడానికి కనీసం 3 గంటల సమయం పడుతుంది. అంతవరకు ఈ అర్ధరాత్రి వేళ ఎక్కడని వేచి ఉండాలన్న ఆలోచనలతో నాకు చాలా ఏడుపొచ్చి బాగా ఏడ్చేశాను. తర్వాత మళ్ళీ వెళ్లి డ్రైవరుని బ్రతిమాలితే, "ఏదైనా అనుకూలమైన ప్రదేశం వస్తే చెప్తాన"ని అన్నారు. పర్లేదు, రోడ్డు పక్కన అయినా ఆపండి అందమంటే బస్సులో కిటికీ పక్క సీట్లలో అందరూ నా వయసు మగవాళ్లే. ఆ సమయంలో నేను గుర్తు తెచ్చుకోని దేవుడు లేడు. ఆ క్రమంలో హఠాత్తుగా నా ఫ్రెండ్ 'ఆయన(బాబా) వల్లే నీకు ఉద్యోగం వచ్చిందా?' అన్న మాటలు గుర్తుకు వచ్చాయి. నాకు అప్పటికి బాబా ఎవరో సరిగా తెలీదు. ఆయన మిరాకిల్స్ చేస్తారని కూడా నాకు తెలియదు. అయినా వేరే దారి లేకపోయినా, జరగదని తెలిసినా బాబాని "మీరు ఇప్పుడు నన్ను రక్షిస్తే నేను ఈ జన్మంతా మిమ్మల్ని మార్చిపోను" అని అనుకున్నాను. అంతే, ఒక్క నిమిషంలో బస్సు ఆగింది. క్లీనర్ నన్ను పిలిచి, "ఒక టోల్ గేట్ వచ్చింది. లేడీ సెక్యూరిటీ నైట్ డ్యూటీ చేస్తుంది. ఆమెకోసం ఒక తాత్కాలిక టాయిలెట్ రేకులతో ఏర్పాటు చేసార"ని దాన్ని చూపించి, "వెళ్లి తొందరగా రండి" అని అన్నాడు. నన్ను నేను నమ్మలేకపోయాను. ఒకవైపు ఆనందం, ఇంకోవైపు షాకులో ఉన్న నేను టాయిలెట్‌కి వెళ్లొచ్చి బస్సు ఎక్కుతుంటే నా ఒళ్ళంతా రోమాంచితమై 'ఇలా సినిమాల్లోనే జరుగుతుంది గాని, బయట జరుగుతుందా? నిజంగా దేవుడు ఉన్నాడా? మన మాటలు వింటాడా? ఇలా రక్షిస్తాడా? సాయిబాబా దేవుడా? ఎవరు ఈ సాయిబాబా? నిజముగా నాకు ఉద్యోగం ఇచ్చింది ఆయనేనా? ఇదంతా కేవలం యాదృచ్చికమా?" అని అనుకుంటూ కిటికీ పక్కనున్న నా సీటులో కూర్చొని బాబాని మళ్ళీ, "బాబా! ఇది కనుక మీరే చేస్తే, మళ్ళీ ఇలాంటి మిరకిల్ చేసి మీరే చేసారని నిరూపించండి. అప్పుడు జరిగినది యాదృచ్చికం కాదని నమ్ముతాను" అని అడిగాను. ఒక్క నిమిషం లోపల నా పక్కకి ఒక లారీ వచ్చి ఆగింది. ఆ లారీ మీద అచ్చమ్ మా ఇంట్లో ఉండేటటువంటి కాషాయ వస్త్రాల్లో ఆశీర్వదిస్తున్నట్లు ఉండే బాబా పెయింటింగ్ ఉంది. 2, 3 నిమిషాలు ఆ లారీ నా కళ్ళముందు ఆగి ముందున్న వాహనాలు వెళ్ళిపోగానే వెళ్ళిపోయింది. నా కళ్ళను నేను నమ్మలేకపోయాను. ఆ తర్వాత ఇలాంటి కొన్ని వందల అనుభవాలు బాబా నాకు ప్రసాదించారు.

2024, జూలై నెల మూడోవారం మొదలు నుండి ఒక 10 రోజులు కడుపులో మంటగా ఉండి ఏమీ తినలేకపోయాను. ఈ సమస్య నాకు ఎప్పటినుంచో ఉంది. సాయంత్రం 6 నుంచి బాగా మంటలా రావడం చల్లనివి తినాలన్న కూడా భయమేసేది. అంత తీవ్రంగా ఉండేది పరిస్థితి. ఈ బ్లాగులో అనుభవాలు చదివి బాబాకి మొక్కుకొని ఊదీ నీళ్లలో కలిపి తాగాను. అంతే, 2 రోజుల్లో ఆ సమస్య తగ్గిపోయింది. ఆ 10 రోజులు నేను కేవలం పుచ్చకాయ, మజ్జిగ మీద ఆధారపడ్డాను. అలాంటిది బాబా నాకు ఆ బాధ నుండి ఉపశమనం ప్రసాదించారు. "ధన్యవాదాలు బాబా. మీ దర్శనానికి రాలేకపోయాను, మీ మొక్కు తీర్చుకోలేకపోయాను. మీరే ఎలాగైనా సాధ్యం అయ్యేలా చూడండి. నాకు మీరు ఉన్నారన్న ఆనందంతో, ధైర్యంతో ఉన్నాను. నన్ను వదలకు బాబా ప్లీజ్".

---